Het begint al lekker op te schieten

Vandaag ben ik aangekomen in Bazas en dat is nog 180 km van Saint Jean Pied de Porte.Daar begint het Spaanse gedeelte van de tocht.Het is dan nog 820 km tot Santiago de Compostella.
Ik hoop dat mijn schoenen het zolang uithouden nu mijn enkel het weer goed doet.
Tenslotte is er altijd wel iets het zwakst.

Gisteren hadden we een korte etappe van De Saint Ferme naar La Reole en besloten we door te lopen en naar een refuge te gaan 7 km verderop, wat dus een gat in de grond was .Dus geen cafe restaurant of winkel.
Toen we daar aankwamen bleek het oude gerestaureerde watermolen te zijn die met allerlei vrijwilligers  van het dorpje Bazasan weer opgebouwd was.
Het werd nu gebruikt voor tentoonstellingen en feesten.
We hadden van tevoren telefonisch opgebeld , maar kregen een voicemail en uiteindelijk geen antwoord.
Gelukkig kwam er een leuke jonge dame de deur open doen in verband met de foto tentoonstelling op de bovenste verdieping toen we daar een beetje verloren zaten zitten te zijn.Dus konden we gelukkig toch naar binnen om te overnachten.
Gedurende de middag kwamen er regelmatig bezoekers,waaronder een journaliste van de plaatselijke krant die gelijk maar een interview afnam en probeert dat te plaatsen.Mijn medepelgrim komt uit Belgie en woont vlakbij Brussel en ..............spreekt Frans!!!!!
We worden alweer plaatselijk wereldberoemd.
Eerst mijn radio interview voor een Engels radiostation en nu dit weer.Het moet niet veel gekker worden.

Gisteren waren we (kabouter Plop en ik) vertrokken uit Saint Ferme waar we in een refuge van de st.Jacobsvereniging sliepen.We werden allervriendelijkst onthaald door een belgisch koppel die daar als vrijwilligers de boel draaiende houden.Alleen jammer dat ze uit Franstalig Belgie komen en het gesprek voornamelijk in het Frans gevoerd werd.Maar er werd lekker gekookt en er kwam nog een laptop op tafel(zonder internet helaas) met al hun gemaakte wandelingen van betekenis in een prachtige powerpoint presentatie.
Emiel mijn Belgische medepelgrim werd een beetje wit om zijn neus bij het zien van het door ons nog te verrichten klimwerk in Spanje.Dat is niet bepaald  zijn sterkste punt,maar we gaan het meemaken.
Gelukkig vielen mijn ogen halverwege dicht en hoefde ik niet alle etapes in powerpoint meer mee te maken.
Het is heel fijn dat mensen hun vrije tijd willen besteden om ons te verzorgen ,maar soms gaat het net iets te ver,misschien dat het scheelt als je zelf ook bij het gesprek betrokken bent,maar......ik spreek te weinig Frans helaas.



Gisteren zijn we onderweg in La Riole even wat wezen drinken en de stad bekeken,en hadden het geluk dat er op zondag een markt met streekproducten was en we nog wat te eten konden kopen.Dat valt niet altijd mee op zondag en zelfs de restaurants zijn na de middaglunch gewoon gesloten.
In La Riole staad een gigantische Abdij met daarbij behorend uiteraard een kerk.Erg mooi en indrukwekkend en je kan hem al van verre zien.

De komende dagen word een beetje afzien, veel bos en weinig plaatsjes van betekenis.Dat betekent dus geen koffie of boodschappen onderweg en al ons avond eten meesjouwen.

Jaja het leven van een pelgrim gaat niet ovrer rozen zullen we maar zeggen.Dat laat ik  maar aan Robert en Sjaak over.
Vandaag moest ik echt mijn best doen om een computer re bemachtigen,de toeristen mevrouw weigerde om op te schuiven ,de secretaresse van de Burgemeester kon mij ook niet helpen en de mediatheek is tot Augustus gesloten.
Gelukkig kon ik in een koffiewinkel de computer van de zoon des huizes gebruiken ,maar moest inloggen via een beveiligingssysteem die dan een bevestigingsmail stuurde naar mijn email die ik niet kan openen;

Maar gelukkig is er nog een kebabmevrouw die mij wel erg graag van dienst wil zijn,
dus komt het goed.

Met dit verhaal bedoel ik.