Afscheid .........en weerzien

Het thuiskomen was heel bijzonder zaterdag.Na donderdag uit Madrid vertrokken te zijn waren Barbara en ik in Rotterdam gebleven en vrijdag bij onze kleindochter ,dochter en schoonzoon op bezoek geweest.
Kleindochter Luka was in de afgelopen drie en halve maand flink gegroeid en moest even aan Opa wennen en Opa weer aan Luka.

Zaterdag met tram en trein richting Hoek van Holland gegaan en in Maassluis ben ik uit de trein gestapt en naar huis gaan lopen.
Gelukkig had ik tijd zat en kon ik onderweg de dingen doen die ik normaal tijdens het wandelen doe.Zoals genieten van het uitzicht en boterhammetje eten.

En ik moest natuurlijk nog even afscheid nemen van............. ,nou ja u raad het al....

Al lopend zag ik allerlei beelden uit mijn reis als een flits voorbij komen.Het was net een diavoorstelling.

Een lekker taartje gaat er natuurlijk altijd wel in

Toen ik om drie uur de straat in liep zag ik al snel familie vrienden en buren staan die mij op mijn laatste schreden enthousiast toeschreeuwden,c.q. zongen.
Dit was nog eens leuk thuiskomen en het ontroerde mij om iedereen weer te mogen zien.
Jochem en Barbara hadden met behulp van de buurtjes een leuk welkomstfeestje geregeld.

Dus bij deze wil ik iedereen bedanken hiervoor en ook alle belangstellende die mij gesteund hebben op deze reis .

Wat rest is even de foto's uitzoeken en op dit blog plaatsen.
Dus het kan zijn dat u erg veel mailtjes krijgt de komende tijd en dat is geen spam of virus,dat is van mij.

Ik heb er nog over gedacht om avondjes te gaan organiseren om de foto's te vertonen en bitterballen en kroketten te gaan verkopen .Maar dat laten we maar aan "Meneer Sonneberg " over.

Zoonlief was natuurlijk erg blij dat ik thuis kwam

En moeders was weer gerust .......

Weerzien en ...........afscheid

Haha , van de week probeerde ik dit bericht te schrijven in een winkel in Madrid ,maar de computer vertoonde zulke kuren dat ik het maar opgegeven heb.
Dus stond de titel er alleen.

De laatste twee dagen in Santiago was inderdaad een weerzien met mensen die ik onderweg gesproken en gezien had.Mensen die je al lang uit het oog verloren was en een dag achter mij liepen en anderen die intussen in Finesterre geweest waren en nog even in Santiago afscheid namen van hun camino .
Zo kwam ik Erika uit Zuid-Afrika weer tegen,die mij een "prettige stap"toewenste toen we elkaar de laatste keer zagen,Jessica uit Australië , en Eco uit Finland die al sinds het begin van het jaar op reis was en nog even te gaan had tot hij in het nieuwe jaar weer aan het werk moet bij hun familiebedrijf.

Erika  ........

Ecco.....Betty  en Hila

Maandagmorgen zijn Barbara en ik nog afscheid  wezen nemen van Betty en Hila

Sarina en Hila bij de afscheids borrel

 ,die in
" Roots en
Boots" logeerden.

Mijn Poolse vrienden , Betty en Sarina

De dag daarvoor was ik daar Luca uit Bari tegengekomen ,die ik weken daarvoor regelmatig gesproken en gezien had.Ik zal ze gaan missen de komende tijd.........




Wat ik niet zal missen zijn de bedelaars en muzikanten , die om de vijf minuten met een bakje of hoedje langs komen voor een kleine bijdrage in hun levensonderhoud.

De dagen in Madrid waren ook een soort oase van rust ,geen onverwachte ontmoetingen ,geen bon camino ,gewoon effe ont-caminoën en genieten van deze prachtige maar drukke stad.

Die van mij een mooie tekening maakte!!!

Onze wandelende illustrator uit Singapore

Gelukkig zijn er in Madrid mooie en grote parken waar het fijn is om te wandelen en siësta te houden.

En nu resten nog de herinneringen en foto's en de eventuele contacten met de "vrienden"van de camino.

En...........mijn uitgebreide familie van adoptiedochters...............Ik mis ze echt wel .

Na drie en halve maand kunnen doen wat ik zelf wilde en erg genoten heb van de dingen die mij overkwamen,de dingen die ik gezien heb ,de vergezichten en de vele verschillende mensen die ik ontmoet heb zal ik weer in het normale leven moeten moeten terugkeren.

Maar het is ook fijn om terug te zijn en julie weer te zien.

Het werd dus plan C...........

Eergisteren hadden we besloten dat we gedrieën tot Monto de Gozo zouden lopen, wat vanaf Arzua zo'n 34 km zou zijn.Na het vertrek zagen we al snel km paaltjes met minder km dan we gedacht hadden en schoot het lekker op.
Na een koffie /ontbijt stop in Calle gingen Sarena en ik er weer flink vandoor en na twee uurtjes stopten we bij een bar om op Betty te wachten.Na een uur was ze er nog niet en begonnen we ons toch wel zorgen te maken.Dus even gebeld en we kregen het niet helemaal duidelijk waar ze was , maar het leek of ze al vlakbij ons was en we wachtten nog maar even.
Na twee uur gewacht te hebben nog een keer gebeld en het leek of ze een andere weg genomen had en ons voorbij gegaan was.Dus vertrokken we om haar in te halen.10 minuten later belde zij dat ze bij de bar was waar we al die tijd gezeten hadden en vertelde dat ze niet veel verder kon vanwege haar voeten.Ons plan B was eigenlijk dat we maximaal 15 km van Santiago een slaapplaats zouden  zoeken als het niet anders kon.En Betty stopte op 25 km al.Dus heb ik plan C bedacht ,het was nu toch al later dan gehoopt en sprak met Sarena af dat we maar het beste door konden gaan en ¨s avonds zouden aankomen.Ik wilde er vanaf zijn , was nu wel lang genoeg onderweg en verlangde ernaar om Barbara te zien.

Na ruim drie maanden tippelen, zo'n 2700 km, sta ik hier samen met Sarena
 voor de kathedraal van Santiago de Compostella

Dus wij zijn heerlijk op topsnelheid naar Santiago gelopen op een weer erg hete dag van een graadje of 35.
Om 7 uur stonden we op het plein voor de kathedraal en het deed me minder dan dat ik verwacht had en was blij Bar in mijn armen te sluiten.

Even lekker gedoucht en later op de avond uit eten geweest met Hila,die s´middags al was aangekomen,Sarena en Bar en een lekker biertje op de goede afloop gedronken.

Vanmorgen belde Betty dat ze voor de kathedraal stond en met de bus had moeten komen omdat haar blaren waren ontstoken en het niet verantwoord was om nog verder te lopen.

Later bleek Betty haar middenvoetsbeentje gebroken te hebben waardoor ze erg veel pijn had...!!!

Jammer hoor , ze heeft al die tijd zo haar best gedaan en dit was toch even een domper voor haar.
Nu hebben we onze Compostella ,zijn naar de kathedraal geweest en hebben vele vrienden ontmoet.

Het is wel goed zo en maandag gaan Barbara een paar dagen naar Madrid en vliegen daar vandaan naar huis.Effe pelgrim af..................

Volgende week zaterdag middag om 3 uur wil ik graag de straat weer inlopen en zit het er echt op.

Maar eerst nog even de tweede aanval van de Bedbugs bestrijden.

Je zou er iets van krijgen zeg................bulten bijvoorbeeld............en vooral jeuk

Adios Amigo´s

Laatste loden......

Wegen het zwaarst.

Zie eruit of ik onder een bus gelegen heb , maar toch......

Toen ik drie jaar geleden na jarenlang niet gewandeld te hebben meedeed met de halve omloop van Goeree-Overflakkee (55 km omdat mijn zus 55 jaar werd) sprak ik met Petra van Geel op een feestje over het wandelen.Zij loopt al jaren de vierdaagse en had het idee dat de afstand niet uitmaakt ,maar dat de laatste 5 km altijd de zwaarste zijn.
Nu zijn we nog niet zover , maar ik ben het elke dag weer met haar eens ,zeker gezien het feit dat je op het laatst nog even een slaapplaats moet regelen en dat nu soms wel even zoeken is.
Vandaag was dat ook het geval , tussen de eerste herberg en de herberg waar gelukkig nog plaats was zat bijna wel een km.
Een voordeel is wel dat we alweer zo'n stuk in de goede richting zijn gelopen en dat scheelt morgen weer.

Vandaag hadden we 29 km te doen , van Palas de Rei naar Arzua .Mooi stukje wat volgens mijn kaartje alleen maar naar beneden ging , maar in werkelijkheid op en neer.Ik zeg altijd maar.... wat omhoog gaat moet ook weer naar beneden.

Vanaf hier moet ik nog 40 km naar Santiago en dat is een beetje slecht verdeeld, morgen 34 en zaterdag de laatste 6.Volgens allerlei boekjes is er tussen de 19 en 34 km geen slaapplaats , dus moet ik wel doorlopen.Maar ik wil graag zaterdagmorgen aankomen en naar de Mis.
Hoop wel dat de misdienaars met die grote pot wierook gaan slingeren ,want dat is wel spectaculair natuurlijk

Sarina in actie

Jaja........ we komen eraan

.Als het goed is zie ik mijn Belgische vriend Emiel daar ook weer terug , die morgen zal aankomen.
Ben wel trots om mijn dames en zeker op Sarina , die toen ik haar op sleeptouw nam moeite had met 20 km en nu mij op 29 km bijna voorbij loopt.Goede begeleiding is belangrijk zal ik maar zeggen........

Het is wel irritant dat inmiddels Tineke ,Piet en Martine en zelfs Barbara al in Santiago geweest zijn of zijn aangekomen.Volgens mij had ik het het eerste bedacht......Grapje.
Verheug me op morgen want het word gelukkig nog heter dan vandaag ,maar er zijn in San Marcos Monte de Gozo slechts 3000 bedden , dus hebben we de hele dag de tijd om daar aan te komen.

Nog effe buffelen......en dan zie ik mijn meisje weer.........

Pfffff.....

Het maken van keuzes is voor mij altijd moeilijk,zoals vandaag de keuze om met Hila door te gaan en vrijdag al aan te komen of bij Betty en Sarina te blijven en zaterdag in Santiago aan te komen.
Uiteindelijk ben ik bij Betty en Sarina gebleven en heb Hila gedag gezegd.

We zien elkaar zaterdag wel weer.












Omdat de laatste kilometers erg druk zijn en er ook veel mensen een slaapplaats zoeken kan je beter niet te laat stoppen en een refuge opzoeken.

Entrade de Portomarin

Gisteravond zijn we uit eten geweest met de Belgische vrienden Jean-Paul en Justines , gezellig een grote pan paella besteld en gezamenlijk opgegeten.

50 jaar vriendschap moet gevierd worden ....
Dus laat de champagne maar knallen.

Was weer gezellig en de heren zijn nog steeds anekdotes aan het ophalen uit hun studententijd.Het blijft een mooi verhaal van hun 50-jarige vriendschap.

Vanmorgen stond tegenover onze refuge in Portomarin een groep van een mannetje of vijftig scholieren ,die netjes hun bagage afgaven en de rest van de dag "licht"konden wandelen.Wij zijn gelukkig vlak voor hen van kiet gegaan en effe flink de pas erin gezet zodat we ze voor bleven.Buiten het feit dat ze altijd wel luidruchtig zijn is het vaak lastig inhalen op de smalle paadjes.Alleen hadden we nog niet ontbeten en pas na 2 uur buffelen kwamen we een barretje tegen.Maar het kan niet altijd feest zijn.
Ik denk dat als ik alleen zou lopen ...........................,maar dit is mijn eigen keuze en erg gezellig.

Vanmiddag om half drie na het niet zo zware klim en daalwerk hadden we er 24 km opzitten en konden we inchecken in de refuge in Palais de Rei.

Nog maar....................66 km geloof ik,twee keer overnachten en wasje doen .
Dat word je onderhand ook wel zat ,die was iedere dag en maar weer en hopen dat het de volgende dag droog is.

Pelgrimsmonument van "gevonden voorwerpen"

Had vandaag ook weer de was van gisteren aan mijn rugzak hangen en kwam deze keer zonder onderbroek aan.Waarschijnlijk op het braamstruikse binnenpad aan een struik blijven hangen.
En wat ik gezien heb onderweg zal dat wel weer een soort van onderbroeken-monument worden omdat veel pelgrims gewoon kuddedieren zijn.

Op naar de finale..................ben er klaar voor en bijna ook klaar mee

Kippevel...............

Dat kreeg ik van het liedje in het Gaelic dat een meisje erg gevoelig ten gehore bracht gisteren in de refuge.Wij konden met veel moeite nog slaapplaats vinden in een refuge waar vier mensen gereserveerd hadden en niet op tijd waren.Toen we net alles geregeld hadden kwamen zij en waren uiteraard niet blij.
Ik heb niemand op straat zien liggen dus ik neem aan dat ze uiteindelijk wel een plaatsje hebben gevonden om te overnachten.
Zo gaat het nu eenmaal........

Bij de refuge hoorde een vertrek met een grote open  haard waar je s'avonds kon zitten en toen ik daar kwam knetterde het vuur en was er iemand op een gitaar aan het spelen.Jammer dat je met zijn allen helaas niet de teksten van de liedjes kan zingen ,zoveel bekende liedjes en niemand kent de tekst.
Er was een Iers meisje die zeer gevoelig een Gaelic liedje zong en dat raakte me wel en de kippenvel stond hoog op mijn armen.       Prachtig en erg emotioneel

Had het gevoel dat ik gevolgd  werd
Sarina en Hila...

Vanmorgen na het vertrek bleek dat het circus aanzienlijk in omvang was toegenomen en soms leek het wel een schoolreisje.

Nog maar 100 km dames !!!

Echt doorlopen lukte niet echt en bleef er niets anders over dan als een colonne mieren achter elkaar te blijven lopen.
Dus stond je zelfs voor een kopje koffie in de rij.
Gelukkig nog maar een dag of vier.........

Ja .....ik blijf natuurlijk wel een controlfreak
Na 100 kwam 99 !!!

Om een uur of tien gingen we als een straaljager door de 100 km grens en nu zitten we op 88.
Na een hele rits kleine plaatsjes te hebben afgelopen zitten we nu in het iets grotere Portomarin , waar we gelukkig makkelijk een slaapplaats vonden.

Dus alles komt goed en ik verheug me op de aankomst in Santiago de Compostella op zaterdag waar ik Barbara na 99 dagen weer ga zien.

Hopelijk knijpt ze me niet fijn.

Vervelend was het wel.........

Dat ik gisteren niet kon inloggen op mijn blog,had problemen met de beveiliging maar kreeg wel mijn geld terug van de herberg mevrouw.Gisteren waren we gestrand in Abemestas in een refuge waar we maar met zijn vieren sliepen.Er werd aangeboden om voor ons te koken , maar we wilden naar een restaurant.
Haha , er was helemaal geen restaurant en moesten dus alsnog vragen of het misschien mogelijk was om voor ons te koken,en dat deed ze met plezier en maakte een heerlijke pasta.De volgende morgen ging het een beetje mis en moesten we de herbergier wekken voor het ontbijt.Het seizoen is een beetje aan het aflopen en ze wilden kennelijk uitslapen.Effe flink bonken en toen verscheen er toch iemand.
Uiteindelijk op weg om half acht en ik heb de dames even flink laten zweten,wat niet meeviel want het was erg koud.De route was erg mooi en we moesten toch nog lekker klimmen en na een klim volgt er meestal weer een afdaling.Op een gegeven ogenblik kwamen we in O Cebreiro, waar het een gezellige drukte was op deze zondag met veel toeristen.Er staan daar prachtige gerestaureerde ronde huizen .Echt kenmerkend voor de streek Galicië , om gallisch van te worden.Of was het nu lyrisch?

Via Hospital  en Alto do Poio kwamen we uitgeput aan bij de refuge in Fonfria ,34 km op de teller .
De refuge ligt tussen de stallen van het dorp en dat was aan het vliegengehalte goed te merken.Het leek vrij rustig daar tot er een Belgische wandelclub aankwam met een mannetje of 15.De voorzitter en zijn vrouw herkende mij van hun vrijwilligerswerk in La Ferme waar zij enige weken de refuge bemanden toen ik daar met Emiel geslapen had.Gelukkig hoefde ik deze keer zijn powerpoint presentatie niet te zien.

En ........vanmorgen vroeg opgestaan en zouden we ontbijten om half zeven zoals beloofd.
Maar dat werd natuurlijk weer later door een misverstand van het personeel.Nouja , misschien moeten we maar gewoon onderweg ontbijten.
Om een uurtje of elf waren we toch in Triacastella en besloten na het inslaan van een beetje eten voor onderweg lekker door te lopen en zijn uiteindelijk na enige pittige dalers en klimmers aanbeland in.....Sarria.

Tijdens een rustpauze bij een barretje kwam ik nog een Meisje uit Israël tegen ,die ik al een paar keer eerder gesproken had.Zij besloot om met ons mee te gaan en nu gaat het een beetje op een Harem lijken met dames van alle windstreken.Heb haar vanavond maar voorgesteld om haar te adopteren en zij bleek al twee van haar zusjes  te kennen.Het moet niet gekker worden zullen we maar zeggen.Dus de familie is weer uitgebreid met Ela.......Uit Tel Aviv

Om het te vieren zijn we gezellig uit eten gegaan en hebben besloten dat Betty onze Nanny maar moet zijn.

Vanaf hier is het minder dan 115 km volgens mij ,dus liggen we lekker op schema en zijn we zaterdag voor de middag in Santiago..........
Alleen word het nadat het na Leon steeds rustiger was in de refuge en onderweg , vanaf hier steeds moeilijker om een slaapplaats te vinden.Er zijn veel mensen die alleen de laatste 100 km lopen en dan toch een compostelaat krijgen.

Dus dat gaat nog even een strijd worden met al die Pelgrimisten..........

Het was weer fantastisch........

De uitzichten oftewel de vergezichten vanaf de berg ,maar het was wel weer even klimmen om er te komen.
Gisteren waren we aan gekomen in Cacabelos en sliepen "rond de kerk",dat was wel geinig zeg maar.
Rond de kerk was een hele kring van cabines gebouwd met kamertjes met twee bedden.De dag ervoor in El Acebo zaten we in een hele fraaie en vrij nieuwe Refuge , met 8 bedden op een ruime kamer.
Bij ons sliep een Spanjaard die meedeed aan het wereldrecord snurken met hindernissen.Dat was erg fijn en hij bleef flink in training.Omdat het erg heet was in de kamer had ik bij aankomst het raam al open gedaan en algauw was het weer dicht.Toen ik na het eten weer thuis kwam zat het natuurlijk weer potdicht en deed ik het weer open.Omdat ik tussen het snurken door toch nog in slaap viel (je moet ook goede oordoppen meenemen) kon ik het raam niet in de gaten houden en had iemand het weer potdicht gedaan.Algauw werd ik weer wakker en deed het weer open.Dit herhaalde zich nog drie keer en toen was het tijd om op te staan.Ik was er moe van geworden...........

Gisteren zijn we doorgelopen naar Cacabelos en kwamen al vrij vroeg in de ochtend in Ponferrada waar we ons vergaapten aan het volgens zeggen enige overgebleven kasteel van de Tempeliers.Dat is echt een bezoekje waard , maar verder dan de buitenkant zijn we niet gekomen.Maar mooi is het.

´S avonds zijn we gezellig met een groepje gaan eten , twee Belgische vrienden die we onderweg al regelmatig tegenkwamen vertelde dat ze de Camino liepen om te vieren dat ze elkaar al 50 jaar kenden.Ze hadden elkaar leren kennen bij de aanvang van hun studie toen ze bij de zelfde hospita zaten en zijn daarna altijd vrienden gebleven.Jean-Paul en Justinus , chapeau......
Verder was Jesus ook aangeschoven die vertelde over de geschiedenis van Spanje en eigenlijk van Europa .Hij is architect in Madrid en volgens mij erg clever.Leuke vent.
En naast de dames en mijzelf was ook Georg uit Breda van de partij die na een foute beweging van de ober wijn over zich heen kreeg en verder zich omhulde met negatieve energie...
Was een enerverend avondje dus en erg gezellig.

Vandaag dus via Villafranca naar Ambasmestas gewandeld en in Villafranca kon je kiezen tussen "duro" of makkelijk.Wij kozen voor duro en moesten flink klimmen ,maar je werd wel beloond met adembenemende uitzichten en dus een mooie route.

Morgen nog hoger , tot 1250 meter , dus mijn zuurstof fles ligt al klaar.........

Het hoogste hoogtepunt.............

Dat bleek dit dus te zijn vandaag, na een tijd geleden samen met Blandine op de Pyreneeën mijn hoogtepunt gehad dacht te hebben bleek vandaag dat het hier nog 74 meter hoger was.Maar ik moet er bij vertellen dat Blandine en ik van een dieper punt kwamen.Vandaag dus met Betty en Sarena flink moeten klimmen tussen Rabanal del Camino en Manjarin.Het begon met koud en mistig weer ,wat erg mooi was toen we op hoogte kwamen en de bergtoppen gehuld waren in laaghangende bewolking.Mooie vergezichten en later met de zon erbij was het echt een genot voor het oog zullen we maar zeggen.Dus vandaag weer een fijn hoogtepunt met de beide dames beleefd.En dan maar zeggen dat wandelen zo'n saaie bezigheid is.
In Foncebadin koffie gedronken bij het genot van klassieke muziek , waar toevallig de 9de symfonie van Beethoven tussen zat die gaat over het samenkomen van mensen.
En omdat ik wist dat we vlakbij het Cruz de Ferro waren kreeg ik er kippevel van.Het plaatsje zelf is al eeuwenoud en word langzamerhand gerestaureert en is al sinds eeuwen een doorgangs en verblijfplaaats voor pelgrims.
Bij het Cruz del Ferro hangt altijd een emotionele sfeer en daar laten pelgrims onder het kruis hun steentje achter als symbool voor de achterlating van emotionele bagage die ze nu wel kwijt willen.
Ikzelf had weinig kwijt te raken , maar sommige konden wel een kruiwagentje missen.Tijdens het foto's maken van elkaar bij het kruis verscheen daar ineens een hond , die met iedereen op de foto ging en verder meeliep tot de volgende rustplaats van de Tempeliers.
Dat was ook heel bijzonder gebeuren en je kon souvenirs kopen en een stempel halen.Nooit weg natuurlijk in het gehele circus gebeuren.
Na het stijgen volgde de onvermijdelijke afdaling waarbij we nog door prachtige dorpjes kwamen en uiteindelijk in Molinaseca zijn aanbeland.Gisteren was Betty uitgenodigd om met Jezus te gaan eten , een zeer aardige Spanjaard , en ben ik gezellig met Sarina op stap geweest.Altijd leuk voor de onderlinge verstandhouding en je leert elkaar even beter kennen.Zoals je als adoptievader en dochter behoort te doen.En het was nog gezellig ook natuurlijk en ik heb heel mijn bord leeg gegeten.

Ik voelde net of dat mijn batterij te ver was ontladen en daardoor moeite had om weer op een normaal peil te komen.Maar nu gaat het weer de goede kant op gelukkig en ik eet de hele dag door kleine beetjes en dat gaat prima.

Morgen een vlakker stuk en we zien wel hoever we komen.
Kreeg een sms van Rene De Kok waar ik in Noord Frankrijk 2 weken mee opgewandeld ben dat hij de 28ste was gearriveerd in SDC , dus die heeft lekker doorgelopen met de duivel op zijn hielen.

Wel apart........

Veel pelgrims gebruiken een wandelstok, de een een officiële wandelstok of sommige zelfs twee van die aluminium dingen of een stuk van een tak en er zijn er ook die als een echte pelgrim een mooie staf met zich meesjouwen.
Rene de Kok , waar ik in Noord Frankrijk mee opgewandeld heb had een stok die wekelijk een cm korter werd en zal bij aankomst in SDC wel pijn in zijn rug hebben,Terwijl Emiel een echte staf van anderhalve meter iephout met zich meedraagt met een schelp aan de bovenkant.
Gisteren van uit Villar de Mazarife wandelde ik samen met Betty en Sarina uit Stuttgart , die ons inmiddels als tweede ouders heeft geaccepteerd.Niet dat we altijd samen waren , maar elkaar vaak bij een tussenstop weer tegen kwamen.Op een gegeven moment was ik de beide dames helemaal kwijt doordat ik te weinig fut over had om sneller te lopen.Toen ik ook in Astorga aankwam was ik ook naar een andere refuge gegaan als de dames.Na al de ellende met de bedbugs was ik blij dat ik de Fransen zag ,Jean-Paul ,Magalie en Gregoirie,die mij uitnodigden voor een pasta maaltijd.
Vanmorgen was het een hele klus om al mijn was weer op te vouwen en mijn tas in te pakken en verliet ik om 8 uur de refuge en ging op weg naar Rabanal del Camino, zo´n 23 km verderop.Op een gegeven ogenblik zag ik de dames weer terug die net bij een bar vertrokken.
Sarina vertelde toen dat ze een nare ervaring achter de rug had op het laatste stukje naar Astorga.
Er was een man uit de bosjes tevoorschijn gesprongen die geheel naakt met zijn pelgrimsstafje stond te spelen.Rare mensen heb je toch en ze was er erg van onder de indruk geraakt en maar snel doorgelopen.
Waarschijnlijk was het geen echte pelgrim , want ze had geen Jacobsschelp gezien , alleen een petje en zonnebril .Ze heeft het voorval gemeld bij de politie en die zouden er op letten.

Vanmiddag was ik blij dat we arriveerden in Rabanal del Camino en de eerste de beste refuge was ver genoeg voor mij.Naast ons is een bar met terras en toen ik later aan de koffie zat kwam Helena uit Amsterdam aanlopen en streek bij mij neer.Ik vroeg hoe het ging en ze vertelde dat het laatste hotel waar ze geweest was niet echt haar favoriet was .Toen ze naar bed wilde gaan later op de avond tilde ze het laken op en zag dat het krioelde van de beestjes en vooral onder haar kussen.En omdat alles al gesloten was kon ze ook haar beklag niet doen bij het hotel en heeft opgekruld aan het voeteneind van het bed de nacht doorgebracht.Dus niet alleen de refuges zijn niet altijd onhygiënisch.Brrrrrrr en ik heb geen beestje gezien en zit helemaal onder de bulten.
Gelukkig voor haar was haar dat bespaard gebleven.

Maar verder was het een mooie dag , niet te heet en het landschap werd steeds mooier met de bergen dichtbij.

En morgen gaan we eindelijk weer echt klimmen , ik hoop dat ik het op kan brengen om tot Molinaseca te wandelen , zo'n 26 km  maar we hebben de tijd.........

Oja , ik heb er weer een adoptiedochter bij ......Magalie, of had ik dat al gemeld?
En natuurlijk ben ik in onderhandeling met Sarina ,dus de familie groeit weer.

Ben het echt zat........

Al dat vliegend en kruipend spul,en ze bijten steken of kriebelen nog ook.
Tijdens het wandelen word ik telkens achtervolgt door kleine en grote vliegjes die rond je hoofd vliegen,en zelfs op mijn brillenglazen gaan zitten.Heel irritant en dus een soort van vervelend.
Als je ligt te rusten of zit zijn de grotere exemplaren aan de beurt die op je eten ,benen en armen komen zitten.En nu hebben we ook nog van die gestreepte rakkers die aan alles meedoen, op je broodje gaan zitten en stukjes er vanaf knagen,om je kop blijven zoemen enz.....

Toen ik in Frankrijk liep had ik al veel last van muggen ,die telkens een bloedmonster namen en teken die meeliften en zich ook volzogen.En dan niet te vergeten die mieren die overal waar je wilde gaan zitten erg duidelijk aanwezig waren en over je heen liepen.
Maar nu heb ik het helemaal te pakken , bedbugs oftewel bedwantsen.......Je krijgt ze gratis van de refuge en je mag ze zomaar meenemen in je slaapzak.
Vanmorgen zag ik dus tot mijn schrik dat ik onder de bulten zat en niet een paar ofzo , maar over mijn hele lijf wel honderd.Dus kun je wel begrijpen dat ik uit mijn hum ben.Al mijn kleren gewassen en mijn slaapzak,mijn rugzak in een plastic zak gedaan en een spuitbus desinfecterend middel erin gespoten.
Zalf gehaald tegen de jeuk en ga zo maar door.Nu maar hopen dat het helpt.

De wandeling vanmorgen begon leuk , de hospitalliare was haar tijd verslapen en Betty haar kousen hingen achter gesloten deuren te drogen.En.....ik wilde ontbijten omdat er de eerste 3 uur niets te eten of te drinken viel op de route.Ik ben op een gegeven moment maar gaan lopen en werd ingehaald door de Hospitaillaire die inmiddels wakker was en Betty met de auto bij mij bracht.

De reis ging vandaag Villar de Mazarife naar Astorga en onderweg kon je de bergen al zien. Het landschap veranderde van landbouw naar bos en heide en we stegen alvast een stukje.
Onderweg kwam ik nog Helena uit Amsterdam tegen die ik al eerder ontmoet had en toen vertelde dat ze in hotels sliep .Achteraf verbaasde het mij dat ze al zover gekomen was , omdat ze kortere stukjes deed dan ik , maar ik geloof dat het tempo er bij mij nu wel uit is onderhand.Maar Helena was ook helemaal weg van de Camino (nou ja  ze loopt er nog gewoon) en was dolenthousiast over de dingen die ze meemaakte en de mensen die ze ontmoette.Wij vroegen ons samen ook af hoe we ooit weer ons gewone leven moeten oppakken
Heb tenminste morgen voordat ik weg kan nog even een klus te klaren met het opnieuw inruimen van mijn tas en hoop dat alles een beetje droog is.

Astora heeft een gigantische mooie Kathedraal  met daar naast een minstens even mooi Bisschoppelijk paleis dat door Gaudi is ontworpen.Tegenwoordig is het een museum , welke ik graag bezocht had maar door dat bedbug gedoe helaas geen tijd voor had.

Nouja , morgen weer een dag en dan nog maar 250 km te gaan volgens de bordjes.
Overigens valt het klimmen nog wel mee , ik was even vergeten dat we al op 600 meter hoogte lopen , dus maar 400 meter moeten klimmen.

Gelukkig gaat het beter

Na mijn bezoek aan de drogiste gisteravond die mij pilletjes voor mijn maag heeft gegeven gaat het al een stukje beter met mijn maag.Vandaag nog rustig aan gedaan en geprobeerd regelmatig wat te eten en vanavond zelfs een drie gangen diner overleefd.
Dus het gaat de goede kant op.En dat moet ook , want na morgen komen er weer bergen van importantie , 1000 meter de lucht in is tenslotte niet niks.
Gisteren verbleef ik bij de nonnen in Leon , Convent de Santa Maria de Las Carbajalas.160 bedden verdeeld over twee slaapzalen,een voor de dames en een voor de heren.Dat was weer een nieuwe ervaring voor mij omdat het meestal gewoon gemengd is.
En de nonnen hadden er flink de wind onder.Om half tien lag ik al in bed toen een van de nonnen de slaapzaal binnenstoof om ons te manen om de pelgrimsmis bij te wonen.Iedereen werd de kerk ingedreven en kreeg na afloop weer de zegen na.Heb ik gehoord .........want ik voelde me niet echt capabel om mijn bed uit te komen.
´S nachts was het weer een herrie vanjewelste met een Fransman die helaas vlakbij mij sliep als winnaar in het produceren van decibels ,ik kreeg bijna de neiging om zachtjes de verstikkingsdood te laten intreden.Zulke mensen zouden gewoon buiten gelaten moeten worden.Vanmorgen na het ontbijt vertrokken en nog even afscheid genomen van diverse mensen die stopten en koffie gedronken in een bar.Even de stad bekeken op de weg naar buiten , wat erg mooi was en weg was ik.Betty uit belgie was weer bij me en kletste natuurlijk weer de oren van mijn hoofd.Onderweg nog enige stops gehouden om wat te eten en te drinken en algauw kwamen we Sarina uit Stuttgart tegen die die morgen in Leon voor het eerst gestart was.Gezamenlijk bereikten we Villar de Mazarife en vonden daar een refuge bij een bar , die ook maaltijden verschaft.Oftewel alles ineen en dat scheelt weer zullen we maar zeggen.Keurige kamers , badkamer is ook prima en binnenplaats achter de bar.Wat wil je nog meer.

Bij het binnenkomen van het plaatsje zag ik een groot mozaïek en in mijn boekje stond dat de maker hiervan ook werk in de kerk had , maar helaas was die dicht.Het is trouwens een vreemd boekje ,de ene dag is de etappe 19 km en de volgende dag ,zoals vandaag 38.Dus moet je het zelf maar anders indelen.
Er zijn vele boekjes en telkens is de afstand tussen twee plaatsen verschillend.Hetzelfde geldt voor de borden die je onderweg ziet ,naar Santiago nog 287 km en 5 km verder 307.
Nou ja het maakt mij niet uit , je moet toch tot de Kathedraal lopen en die zal best nog wel op zijn plaats blijven staan

Toevallig is mijn neef Leon..........

Misschien wel eens hier geweest , maar ik begrijp niet dat de hele stad naar hem vernoemd is.

Vandaag vertrok ik weer vrij laat uit de refuge in Mansilla del Mulas en dat beviel me uitstekend.Ik hoef niet zo nodig voorop te lopen in het circus en in het donker zoeken naar de weg is ook niet mijn favoriete bezigheid.En......het is erg fris zo vroeg in de ochtend.Om 9 uur had ik zelfs nog dode vingers van de kou , maar dat heb ik al gauw.Ik ben ze maar gaan warmen aan een café con leche met suiker zelfs.De wonderen zijn de wereld nog niet uit, van zwart zonder naar met melk en suiker.En dan zeggen er nog mensen dat de Camino je niet veranderd.
Gisteravond was het erg gezellig in de refuge , er werd door diverse mensen gekookt en buiten op de binnenplaats gegeten.Erg leuk , alleen jammer dat ik niets naar binnen kreeg.De franse ploeg had op een gegeven een doorgeef spelletje met glazen en dat was erg gezellig en luidruchtig.Wanneer je het fout deed moest je een slok van de wijn nemen.

Vandaag naar Leon dus en ik liep samen op met Belgische Betty die last had van een spier en het een beetje rustig aan deed.En ikzelf kan niet zo snel meer omdat het mij aan energie ontbreekt na een aantal dagen weinig gegeten te hebben.Als je zo in de achterhoede loopt kom je veel mensen tegen met mankementen en van sommige krijg ik tranen in mijn ogen.Als je ziet hoe de horde zich voortsleept met blaren verrekte spieren en andere mankementen , en dan toch telkens weer ergens aankomen........Respect hoor.
Vanmiddag sprak ik nog een vrouwtje uit California die twee stokken nodig heeft om de stad door te komen.
Zij vertelde dat haar enkel met stalen pennen aan elkaar zit en dat de verwachting was dat ze nooit meer zou kunnen lopen.En trots vertelde ze dat ze toch al vanaf Pamplona de Camino liep ,weliswaar langzaam maar toch komt waar ze wezen wil.

Maar toch vallen er mensen om ons heen uit die het echt niet meer kunnen opbrengen en besluiten om de Camino later te hervatten.Het lijkt mij een hele moeilijke beslissing , maar vaak toch wel verstandig.

Vandaag zag ik in de refuge hier in Leon mijn Belgische vriend Emiel terug die mij toch weer bijgelopen was.Hij had gisteren een verkeerde weg genomen  en om weer op het goede pad te komen moest hij een dubbele etappe lopen van totaal 40 km.Zodoende zijn we weer samen.
Leon is een erg grote stad met een mooie grote kathedraal.Vroeger was het gewoon dat er handel gedreven werd in de tempel , maar nu staan er alleen maar restaurants en barretjes e.d. omheen.Het is een heel uitgaansgebied , maar de prijzenslag is hier nog niet uitgebroken.Maarja , het is altijd duurder in zo'n grote stad.Gelukkig ontdekte ik in een van de zijstraatjes eindelijk een Farmacie oftewel soort van drogist , die na het overhandigen van mijn in het Spaans omschreven klacht mij een doos met pillen verkocht.
Dus ben benieuwd of ik straks weer een heel rund naar binnen krijg.Tussen Leon en Santiago moet er nog flink geklommen worden , dus ik kan wel een beetje energie gebruiken.

Was effe overleven......

Maar het is gelukt, ben nu in Mansilla de las Mulas na een moeizame dag stappen.Vanmorgen vertrok ik bijna als laatste uit de refuge en het was zelfs al licht.
Dat hebben we de laatste tijd wel anders meegemaakt,met gevolg dat je flink moet zoeken naar de goede richting in het donker.Het was zelfs koud vanmorgen en bewolkt maar na twaalf uur kwam toch het zonnetje door.
Gisteren was een lange dag in de refuge in Bercianos del Real Camino, en ik heb de meeste tijd op bed gelegen.Om 8 uur was er een gezamenlijke maaltijd en ik heb mijn best gedaan om iets te eten en gezellig met de rest mee te doen.Dat viel niet echt mee.........Daarna stond een gezamenlijke wandeling op het programma van 2 minuten om naar de zonsondergang te kijken en liedjes te zingen.Zingen is niet echt mijn grootste talent en de zon zat al verscholen achter de bewolking en ik ben maar alvast naar bed gegaan.

De wandeling van vandaag was een beetje saai , de route volgde eigenlijk gewoon de weg naar Mansilla en het landschap was ook niet echt variërend.Ik had me voorgenomen om in het eerste dorpje waar ik doorkwam even bij de drogist langs te gaan met het briefje wat iemand voor mij in het Spaans geschreven had over mijn klachten.Maar helaas was deze gesloten.Het is dus zaterdag vandaag.

Bij aankomst hier in de refuge vroeg de hospitalaire hoe het ging en ik vertelde van mijn maagprobleem.
Zij gaf mij een zakje met een speciale oplossing en ik moest dat maar opdrinken, en dat heeft voorlopig een goed resultaat.Als het zo blijft ga ik haar nog effe zoenen..........

Morgen ga ik naar Leon en ben van plan om daar een dagje rust te nemen om een beetje aan te sterken , tenslotte moet er straks weer geklommen worden en daar heb je wel een beetje energie voor nodig.

Oja , van de week overkwam mij weer iets natuurlijk toen ik mvr. de Bruin op het spoor moest afzetten, ik zag een leuk stationnetje en liep over het groen daar naar toe.En flikkerde een halve meter naar beneden en lag weer op mijn platte bek.
Dus heb ik weer bewezen dat ik geen ezel ben............want die doen dat geen tweede keer....

Vandaag effe niet .......

Na gisteren veertig km gewandeld te hebben had ik weer veel last van mijn maag en kreeg met moeite een klein bordje spaghetti weg.Vanmorgen was ik laat opgestaan na toch wel heerlijk geslapen te hebben in mijn tentje op de camping in Sagahun.Toen ik gisteravond bij mijn tentje kwam zat de buurman voor zijn tent en wilde een praatje maken.Hij komt uit Libanon en was in Irak gehandicapt geraakt toen hij daar als tolk tijdens de oorlog aan het werk was.
Hij woont nu in Frankrijk en was dus op vakantie in Noord-Spanje.
Na allerlei verhalen aangehoord te hebben en ook alle whiskey en dergelijke vriendelijk afgeslagen te hebben kon ik lekker gaan slapen.

Vanmorgen ging ik om 8 uur op pad en voelde me erg gammel.Mijn maag is nog steeds niet in orde en heb telkens het gevoel dat ik moet overgeven.
Onderweg kwam ik Jean-Paul , z'n dochter Magalie , Gregoire en Betty tegen waarmee ik enige dagen terug gezellig had zitten eten.Zij stonden net op het punt om uit elkaar te gaan omdat Betty een andere weg wilde nemen en mij toen plotseling zag.
We zijn dus samen verder gelopen en ik werd steeds misselijker.Wat overigens niets met Betty te maken heeft.......
Ik besloot om ook maar in het volgende dorpje waar Betty heen wilde te stoppen en de rest van de dag een beetje rust te houden.
Bij het eerste barretje in Bercianos del Real Camino ben ik maar wat gaan eten bij Casa Del Camino.
Franco en zijn vrouw hadden hun zaakje pas geopend en vertelde hun verhaal,namelijk dat ze elkaar op de Camino hadden onmoet.Franco was bezig om speciaal voor Kroatie waar hij vandaan komt ,een gids te schrijven omdat de Camino daar onbekend is en hij daar graag verandering in wil brengen.
Hij vertelde graag zijn indrukken en verhalen van de Camino en ook voor hem was het de Camino voor het leven geworden en drie weken terug was hun Baby geboren.Dus voor Franco en Agnes is de Camino een echte ommekeer geworden van hun leven.......

Nu zit ik in de Refuge  en hoop dat ik me morgen in ieder geval beter voel om weer iets verder te komen.
Zou vervelend zijn als ik nu op 315 km van het einddoel moet afhaken en denk daar verder maar even niet aan.

Morgen bij de drogist langs en dan kijken we wel weer verder........

Nou , het was geen succes......

Het slapen op de camping gisteren verliep nogal moeizaam.Ik was al drie keer bij de receptie geweest om in te schrijven en te betalen,maar ze houden er hier hele aparte openingstijden op na.

Gisteravond was ik even in de kerk voor een gitaarconcert ,uiteraard speciaal voor pelgrims want die komen daar graag.Na het concert ging ik op zoek naar een restaurantje om iets aan mijn gewichtsverlies te doen en kwam ik Betty uit België tegen die ook honger had.Dus hebben we gezellig samen gegeten,en Betty had natuurlijk nog genoeg te vertellen.Na het eten ging ik naar de camping en wilde gaan slapen,en maakte ik kennis met de buren die net aan tafel gingen.Tenslotte was het pas 10 uur dus........
Zij bleken ook nog twee kleine kinderen te hebben die zich zo te horen uitstekend vermaakten en naar mijn idee iets te luidruchtig en te laat op waren.Maarja , ze hebben vakantie .........

Later toen de rust bijna was weergekeerd lag ik nog even te lezen en kwam de campingbaas langs om af te rekenen en hij vroeg of ik de volgende morgen mezelf wilde komen registreren.Tuurlijk....

Toen ik eindelijk in slaap gevallen was begon om een uurtje of vier een hond te blaffen en werd er een urenlang hondenblafconcert gehouden.
Dus .....ik heb toch zeker vier uur lekker geslapen en het was heerlijk koel en dat is wel meegenomen.

Vandaag stond een stuk op het programma van wel 17 km zonder een plaatsje en dus ook geen barretje voor een bakkie en chocoladebroodje.Dus heb ik voor mijn vertrek uit Carrion de Los Condos maar even ontbeten in een bar en ging pas over zevenen de stad uit.Het grootste gedeelte van het wandelend circus was al uit zicht en ik had er zin in .Was binnen drie uur al ginds en had mensen ingehaald die een uur voor mij vertrokken waren.
Maar het was pas kwart over 10 en ben dus maar aan de volgende etappe begonnen, van Calzadilla de la Cueza naar Shahagun dat de totaalstand net niet op 40 brengt vandaag.
Dat schiet dus weer op maar het is geen wedstrijd en ik heb zover het landschap het toeliet nog genoten.
Eigenlijk was het een beetje saai over het al gemeen en de dorpjes waren ook geen hoogstandjes van architectuur.Kwam nog wel huisjes tegen van leem ,dat was wel bijzonder ook al zagen ze er niet meer uit en denk ik niet dat je ze over 5 jaar nog ziet staan.
Onderweg bij een bar onderweg zat een Spaanse levensgenieter die volgens hem aan de Camino van het leven bezig was.Met grote grijze baard en een kleurrijke doek om zijn hoofd geknoopt was het samen met zijn hond wel een bezienswaardigheid.Hij sprak allerlei talen een beetje en Spaans het beste.Hij was al jaren aan het zweven en was ook in Rotterdam bekend waar hij samen met vrienden wel muziek speelt.

Nu ben ik aanbeland in Shanagun en zag weer een bord Camping Municipale staan en probeer ik het nog eens .Het is erg druk hier op de camping en dat belooft geen rustige avond.
Wel een voordeel is dat het buiten de stad op de Camino-route ligt , dus ik hoef alleen maar het hek uit te stappen en ik ben op mijn "werk".

Was gelijk de weg kwijt.............

Gisteravond na het vertrek uit het restaurant waar ik op internet zat was ik gelijk de weg kwijt naar de herberg waar ik sliep.Inmiddels was het donker geworden en had ik verder nog weinig gezien van Bobadilla de Castille.
Gelukkig kwam ik nog iemand tegen die me bij de hand nam en een duwtje de goede richting gaf.
Het is altijd vervelend als je net ligt te slapen en iemand komt te laat binnen en je wakker maakt.

Zoals pas in Burgos toen drie Italianen te laat waren en ook nog een half uur stonden te bakkeleien over het feit dat ze niet eerder weg mochten dan kwart over zes.

En toen er ook nog een uitgebreid ging telefoneren was ik bijna in staat voor een volkerenmoord.
Maarja he , negatieve energie hebben we niets aan.

Gisteren liep ik een stukje samen met een Schotse dame die in Burgos gestart was en het nogal moeilijk had.Dus bleef ik bij haar voor een beetje gezelschap en peptalk.Op een gegeven moment hebben we maar een siesta ingelast en zijn samen onder een boom in slaap gevallen.Eerder op de dag hadden we eindelijk weer een beetje klim van belang met omhoog 12% en dalen zelfs 18%.
En dan krijgt Geertje het weer naar zijn zin natuurlijk.Gewoon die beloning van het uitzicht en voldoening van de klim geeft mij extra energie.

Hetzelfde had ik vanmiddag op de laatste 6 km op weg naar Carrion de los Condes.Weer was ik de Schotse dame tegengekomen en was blijven zitten op het terras tot ze verder ging.Maar dat ging echt stapje voor stapje en de conversatie was al niet geweldig maar werd steeds eenzijdiger.
Ik keek naar rechts waar een heel veld zonnebloemen hun kop lieten hangen,en toen naar links waar mijn Schotse dame een aardige imitatie weergaf van zo`n zonnebloem en ben maar langzaam doorgelopen.
Maar inmiddels was het wel weer een graadje of 37 geworden en ik voelde mij steeds beter in die hitte en ben gaan sprinten naar het stadje.Heerlijk , en zag zelfs een bordje camping staan en ben nu eindelijk weer eens aan het kamperen.
Geen snurkers om mij heen , geen ritselende zakken om 4 uur 's ochtends  van vroege vertrekkers en geen angst voor bedwantsen en........hopelijk minstens 10 graden koeler vannacht.

Twee dagen terug hebben we weer een record scherp gesteld.Bijna 30 graden `s nachts om 4 uur, was het hoogst gemeten in 70 jaar.

Lekker de grote stad uit.........

Na een dagje doorgebracht te hebben in Burgos ,waar ik eigenlijk weer veel te vroeg aankwam was ik blij dat ik de stad weer kon verlaten.Ben al die drukte niet meer gewend en zit liever in een leuk dorpje.
Het kost je klauwen vol met geld en eigenlijk is het gewoon vervelend.
Had de kathedraal al snel gezien en na even rondgelopen te hebben had ik het al weer gehad.
In de herberg waar ik zat ontmoette ik een duitse jongen die pas begonnen was met zijn camino en die onder de bultjes zat van de bedwantsen.Het zal je maar overkomen.Dus naar de drogist en alles goed wassen........
Ben inmiddels al meer slachtoffers tegengekomen.

Was gisteren tijdens de wandeling verrast toen na het beklimmen van een bergje opeens een leuk spaans dorpje verscheen en ik besloot daar te blijven.Hontanas is een leuk plaatsje maar het was eigenlijk weer veel te vroeg en te warm , wat alles wel minder leuk maakt.Je hebt toch minder fut om er van te genieten.Onderweg had ik kennisgemaakt met Betty uit Belgie en heb op een terrasje even verder kennisgemaakt.Zij vertelde dat ze al drie jaar voorbereiding had en voor het goede doel loopt.

En nu moet ik rennen omdat de deur van de herberg gaat sluiten.........Doei

Oke dus , Betty is een leuke spontane meid van mijn leeftijd en is dus via een stichting geld aan het inzamelen voor Latijns-Amerikaanse landen waar de Multinationals de grond ontginnen hun winst pakken en de arme becvolking met verontreinigde grond achterlaat

Volgt meer............

Burgos ........en wegwezen

Burgos is best wel een mooie plaats , maar je moet wel weer snel wegwezen.
Ben intussen niet echt meer een fan van grote steden, alles is zo druk en duur dat het gewoon niet leuk meer is.Vanavond een pelgrimsmenu gegeten met Adrian uit Engeland en Theo uit Duitsland en kwalitatief was het onder de maat .
Maarja klagen heeft geen zin , het interesseert ze toch geen zier.

Vanmorgen vertrokken uit San Juan de Ortega , waar ik gisteren met mijn snurkend Spaans echtpaar waar ik enige dagen geleden een kamer mee deelde gegeten had.Dat was ook geen drie sterrenmaaltijd , maar voor 6,20 euro kan je ook geen gebraden kameel op je bord verwachten.Zij zaten aan tafel te wachten en ik ben maar bij hen gaan zitten.Toch nog een beetje een gesprek kunnen voeren met handen en voeten, was wel leuk.Vandaag gingen ze weer terug naar Valencia waar hij fruit teelt.

Vanmorgen was het nog erg warm in het bos waar we doorheen liepen en dat werd niet echt minder.In het eerste dorpje wat we passeerde was de disco nog volop aan het draaien en gezien mijn ervaring van een week geleden in Pamplona ben ik maar lekker de bar voorbij gelopen .Jammer dat het daarna nog twee uur duurde voordat ik achter een bakkie zat.
Toen ik Burgos naderde haalde ik een groepje wandelaars in die gezamenlijk liedjes van De Beatles , Elton John en Queen zongen en een hoop lol hadden.Dat was erg leuk en gezien we nog zeker anderhalf uur door een industrie wijk van Burgos liepen een welkome afleiding .
Uiteindelijk kwam ik om half twee in een kleine herberg en duurde het nog lang voordat het bedtijd was.
Het is wel een nadeel om zo vroeg te stoppen , maar dan heb je tenminste nog een slaapplaats en is het nog niet zo idioot warm.

Nog 500 km te gaan tot Compostella en het word steeds drukker met pelgrims.
Burgos is ook een favoriete plek om te starten.............

Op z´n Marcel Dekkers.........

Vandaag kon ik niet echt mijn draai vinden,was later wakker dan ik wilde en had veel tijd nodig om weg te komen.
Gisteren zat in in de parochiale refuge van het Zwitsers Jacobsvereinigung in Belorado, leuk maar erg krap.
Het was donativo , dus bijdrage naar kunnen of willen , maar dan had je ook niets.
Vaak staat er nog een koffie /frisdank automaat , maar hier eigenlijk niets.Wel kan je gebruik maken van de keuken en dat is wel vaak erg druk met z'n allen op een paar vierkante meter.
Dus vanmorgen kon je gebruik maken van de ontbijttafel , maar het was mij te druk.
Onderweg kwam ik nog een duits meisje tegen met problemen aan haar voet , ze liep op sandalen en zij dat ze daar wel spijt van had en toch de steun van goede schoenen mistte.
En ik heb haar kunnen helpen met een stukje sporttape en een beetje peptalk.
Daarna een stukje gelopen met iemand uit Canada en samen even de supermarkt bezocht.Zij had moeite met haar Engels en ik zij dat we samen konden lopen en van elkaar Frans en Engels konden leren.En prompt liepen we de verkeerde kant van een dorpje uit.Alles is goedgekomen ,alleen heb ik weinig Frans bijgeleerd.
Later op de dag begon het steeds warmer te worden en de barretjes waren weer meestal gesloten , en degene die wel open was was vergeven van de pelgrims.Al met al schoot het niet echt op.Totdat ik op een gegeven ogenblik flink moest klimmen en aardig op temperatuur begon te raken Ik begon steeds sneller te lopen en liep over een brede brandgang door een bos en moest nog 3 uur doorstappen om in San Juan de Ortega te komen.Volgens het boekje dan.......Dus ik gaf flink gas en moest er aan denken wat Marcel Dekkers mij vertelde een jaartje terug.
Hij vindt namelijk dat ik de capaciteiten heb om snel te lopen en hij zei dus dat dat erg handig was om als je bang was dat je geen slaapplaats zou hebben snel bij de herberg zou komen als je sneller loopt dan de rest.
Maar ik vond het gewoon lekker om even door te stappen en was snel in de herberg.
Alleen jammer dat er weinig te eten valt , maar dat is goed voor de lijn.

Wat ook jammer was is dat ik weer afscheid moest nemen van een Spaans stel;Roberto en Mary geloof ik die ik telkens tegenkwam en die morgen weer terug gaan naar Madrid.Onze gesprekken verliepen altijd met handen en voeten ,maar erg leuk.

Het is altijd weer verrassend om mensen te ontmoeten van overal vandaan en je weet dat het afscheid onvermijdelijk is.

Dat is de Camino................

Beetje vakantie.........

Daar lijkt het natuurlijk wel een beetje op, vandaag in verhouding met de twee vorige dagen een kort stukje gelopen.Vanmorgen vertrokken bij de nonnetjes om 6 uur vanuit Santo Domingo De La Calzada en ik was even na half een in de herberg van het Zwitsers genootschap dat gehuisvest is in een oud gedeelte van de kerk in Belorado.

Het was niet zo'n geweldig mooi stuk met regelmatig een snelweg naast ons en natuurlijk was in het eerste dorpje de bar gesloten en snakte ik naar een bakkie met een chocoladebroodje.Ik ben daar sinds Frankrijk een beetje verslaafd aan geworden en in combinatie met een croissant is het een lekker ontbijt.Maar gelukkig kwam er al snel een ander dorp met een bar., dus het is nog goedgekomen.
Gisteravond ontmoette ik Helena uit Amsterdam die naast mij zat op een terras en vroeg of ik uit Nederland kom.Ja dus , en ik zei dat ik haar nog niet eerder had gezien onderweg.
Zij logeerde ook bij de Nonnetjes ,maar dan in een hotel dat ze ook runnen.Het is tenslotte vakantie en zij heeft de voorkeur voor hotels.Zoals gezegd ....ieder het zijne.
Ik vind het prima in een hostel,zeker gezien het prijsverschil en je hebt toch meer contact met medepelgrims dan in een hotel.
Zo kwam ik later in de hostel Michael uit Wenen weer tegen , die net met zijn vrienden ging eten en hij vroeg of ik wilde aanschuiven.Nou, dat wilde ik wel.......ondanks dat ik eigenlijk net gegeten had prakte ik nog even een flink bord spaghetti naar binnen.Het nonnetje liep een beetje heen en weer en zij dat we op moesten schieten omdat het bedtijd was.Toen ik snel aan de afwas begon zei ze dat ik het moest laten staan , maar ik was bijna klaar.Toen ik boven op bed lag hoorde ik haar nog lang de vaat opruimen.

Zijn vrienden hadden die dag een inhaalrace gehouden en hadden maar liefst 50 km gelopen.
Een van hen ,Adam  is sinds 18 Mei onderweg uit Polen , ongeveer 3700 km tot Santiago de Compostella.
Dat is even andere koek en ik zei hem dat ik respect voor hem had.1000 km meer dan ik en 12 dagen later begonnen,En.....ik denk dat hij ver voor mij arriveert, maar het is geen wedstrijd.

Het is op het ogenblik een lekkere temperatuur ,36 + en je moet niet te lang blijven lopen omdat je bijna geen afkoeling hebt , ondanks de liters water die naar binnen gegoten worden.

Hoop niet dat het zo heet blijft , anders moet ik nog vroeger weg en lopen we in het donker en omdat Sabine en Larissa allebei nachtblind zijn volgens mij , is dat geen optie en is de weg soms moeilijk is te vinden

Zo ........Hasta delleuro , of zoiets .

Oja , kom ik net dat Spaanse stel tegen en vertelde zij mij dat ik zo lag te snurken vannacht, niet te geloven zeg haha dat doe ik anders nooit .
Al met al mogen we blij zijn dat de politie niet is binnengevallen vanwege burengerucht.......

Ieder op zijn eigen manier..........

Regelmatig spreek ik mensen die echt de Camino lopen op hun eigen manier,zoals de Belg met zijn camper en scooter waar ik laatst van vertelde.Soms zit ik even te rusten en komt het hele circus voorbij en zie ik al die rekverbanden  om knieën en enkels te ondersteunen of sporttape op de raarste plaatsen.
Pas maakte een Ierse adoptie kandidaat een kniebuiging voor mij om mijn voeten te te fotograferen toen ik op slippers door de stad schuifelde.Dacht eerst dat ze mij een aanzoek wilde doen , maar ze vond het zo'n koddig gezicht dat ik "witte sokken" droeg.
Moet ook toegeven dat het geen gezicht is.Ook mijn armen zijn tot en met mijn schouders bruin en de rest is spierwit.
Dus vraag ik me af hoe die mensen er straks uitzien met die rekverbanden en tape.
Naar als ik dan even zit en zie hoe iedereen afziet in de hitte en blaren en andere ongemakken heb ik daar wel respect voor en word af en toe zelfs emotioneel van.

Gisteren was ik in Navarrete en zag dat ze in een hotel een pelgrimsmenu hadden,wat eigenlijk overal wel goed en goedkoop is.En meestal inclusief wijn en water dus wat moet je nog meer.
Toen ik binnenstapte had ik al spijt maar toch ook wel honger en er zat helemaal niemand..Het was overal druk in de kantina´s en ik had geen ander restaurant gezien met een pelgrimsmaaltijd.Dus ik besloot te blijven.
De ober bleek een gigantische hekel te hebben aan zijn werk en smeet het eten op tafel en toen ik vroeg of hij haast had ontstak hij in een tirade die ik hier niet ga herhalen.
Even later kwamen er zes dames binnen waaronder enige Nederlanders , en ik vertelde dat ze niet voor de gezelligheid moesten komen.Inmiddels had de ober al wijn ,water en brood op tafel gesmeten en was terug naar zijn hol.De dames begrepen de boodschap en zijn gelijk weer opgestapt.
Toen ontplofte de ober en heb ik van veilige afstand het geld naar hem toegeworpen en ben gevlucht.

Was even een domper ,speciaal omdat ik de avond daarvoor zo lekker gegeten had en nagetafeld met een leuke dame uit Schotland.Met een hele goede bediening.

Maarja , ik zei dus al ..........ieder doet het op zijn manier.

Vanmorgen vroeg vertrokken uit Navarret en zelfs nog genoten van een mooie sterrenhemel, en later een zonsopkomst die minder mooi was dan de dag ervoor omdat het nu onbewolkt was.

Gelukkig kwam ik na een kleine twee uur stappen een barretje tegen voor een ontbijt net.........koffie natuurlijk.Het schijnt dat de katholieke feestdagen lekker uitgerekt  worden want overal waar je een terras of bar ziet zit het vol met Spanjaarden.En is het iedere morgen weer een soort van zondagmorgen en hou ik mijn hoedje maar extra in de gaten.

Uiteindelijk ben ik aan het einde van de middag bij de nonnetjes in Santo Domingo De La Calzada terecht gekomen en heb volgens mijn boek een dubbele etappe gelopen.38 km bij een hoogste temperatuur van 36 graden.Morgen word het nog warmer en doe ik het iets rustiger aan.
Ik deel een kamer met een Spaans stel die vanmiddag al luid aan een snurkconcert begonnen waren.

Dus dat belooft wel iets moois te worden vannacht............

Fiesta elke dag........

Ik weet niet wat er aan de hand is hier ,overal waar ik kom is het fiësta en ook vaak nog siësta.
Vanmorgen was ik uit Torres Del Rio gewandeld waar ik gisteren beland was omdat ik niet weer zo'n stierenpestfeest wilde meemaken in Los Arcos en dus maar 7 km was doorgewandeld.Het was daar heerlijk rustig en ik had 's middags een Amerikaanse dame ontmoet die nu in Schotland woont en een stukje van de Camino loopt.Om het maar even ingewikkeld te maken.
Toen ik later ging eten in het restaurant kwam ze toevallig ook binnen en hebben we samen de hele avond op het terras doorgebracht met eten , drinken en praten.Was erg gezellig .
Karen heet zij en ze vertelde dat ze de afgelopen nacht ergens in het veld had doorgebracht en veel van de sterrenregen heeft gezien die de afgelopen dagen plaatsvond.Was gelijk jaloers ,maar je kan niet alles hebben.
Tenslotte had ik midden in een snurkconcert gelegen, dat kan ook niet iedereen zeggen!!!!!

Vandaag ging ik naar Logrono , maar omdat het daar ook zo feestelijk was en ik nogal vroeg daar was ben ik samen met Michael uit Wenen nog 14 km doorgelopen naar Navarrete.Vanmorgen toen de zon opkwam achter de bergen was de hemel rood verlicht ,wat door de bewolking die er hing echt een feestje was.Prachtig gezicht en ik schoot gelijk nog maar een rolletje vol.Kost niets extra's tenslotte.
Vlak na Logrono ging het door een soort park met dennenbomen en een waterpartij ,wat niet echt inspirerend was.Vond het er niet echt fijn maar later veranderde het in een landschap met druiven en andere fruitbomen.
Het viel mij op dat de druivenbomen een stuk ouder waren dan in Frankrijk en dat er toch in de loop der jaren veel tussenuit gevallen waren.Wat dat betreft doen de Fransen het anders.
Volgens mij is het hier nog meer handwerk en toch is de Spaanse wijn echt spotgoedkoop.

Op een gegeven moment liep ik langs de snelweg en tussen mijn pad en die snelweg was een hek met gaas.Het hele hek was door mij voorgaande pelgrims versierd met kruizen gemaakt van takjes en ander materiaal.Erg apart dus.Vaak zie je ook stapeltjes stenen die de pelgrims op creatieve wijze opstapelen.Het zijn ook net mensen die pelgrims en vooral kuddedieren.Begrijp af en toe hun beweegredenen ook niet helemaal ,maar dat zal wel aan mij liggen en ze zijn tenminste nog effe lekker bezig.

Tussendoor was ik nog een soort van goeroe tegengekomen die vanuit een hutje zijn volgelingen tot zich riep, en hen een appeltje en koekje voorzag.Snapte niet helemaal wat hem  er toe bewoog om dat te doen.
Ik geloof niet in gratiessss........
Nu ben ik dus Navarrete en ga morgenvroeg extra op mijn hoedje letten.

Door al die feesten lijkt het altijd wel zondagmorgen.

Een prettige stap.....

Dat is wat Erica uit Zuidafrika mij vanmorgen toewenste.
Nou en dat is aardig gelukt , van Estella naar Torres del Rio.
Ik was door al het geluid op de kamer al vroeg wakker en stond om 6 uur al klaar om te gaan.
Gisteravond was het weer als gewoonlijk een gezellige boel met Piet uit Duiven op zijn gitaartje en nog iemand op de blokfluit en alle mensen die meezongen.
Maar na drie avonden op rij weet ik het repertoire wel uit mijn hoofd.Alleen jammer dat ze zolang en luidruchtig doorgaan,het is meestal de bedoeling dat om 10 uur het licht uit gaat.

Het begon bewolkt vandaag en lekker koel tot een uurtje of twaalf maar toen won de koperen ploert het toch van de samenhangende waterdamp.
Al vrij vroeg na vertrek kwam ik langs een wijnhuis waar naast een waterkraan ook een  met wijn is en waar je gratis uit kan tappen.
Om half zeven is dat toch echt te vroeg voor mij en ben ik maar doorgelopen.
Gelukkig kwam er al snel een barrretje met koffie en ontbijt.Al voor twaalf uur was ik in Los Arcos waar een feest op uitbarsten stond en morgen het jaarlijks stierenpestenfeest begint.
Niet alleen in Pamplona zijn ze dus zo gek,het is gewoon een nationale ziekte.Dus ben ik nog maar 7 km doorgelopen naar Torres Del Rio waar het lekker rustig ids en voorlopig verlost ben van Piet met zijn samenzang.

Ook al mis ik sommige van mijn adoptiedochters nu wel.
Maar ga gewoon op zoek naar nieuwe..........

Another day at the office

Daar lijkt het natuurlijk niet echt op,maar er is toch wel een soort van routine.
Maar.......het verveeld me nog helemaal niet.
Gisteravond gezellig met mijn nieuwe adoptiedochters uit eten geweest en kwam weer laat zat bij mijn slaapplek.De dochters zaten net even buiten het dorp en waren gelokt door het zwembad dat bij de herberg is.Dus nadat ik lekker gedoucht had en mijn wasje buiten te drogen hing ben ik hen gaan opzoeken.
Toen ik een met een been  binnen het omheinde gedeelte van het zwembad stapte werd ik bijna neergeknald en werd mij in vloeiend spaans duidelijk gemaakt dat ik als niet inwoner van de herberg niet binnnen mocht.
Ik heb toen in helder Westlands verteld wat ik daar van vond.
De dochters kwamen toen maar naar het terras en hebben gezellig met hun adoptie-pappa een biertje gedronken en later in het dorp gegeten. Gezellie dus.

Toen ik eindelijk bovenin het stapelbed mijn botten ter ruste gelegd had kwamen de laatste twee medeslapers in de kamer.Een Spaans koppel!
Vanmorgen vroeg op ,half zes denk ik en half zeven vertrokken . Al snel verbaasde het mij dat er nog bomen overeind stonden.
Die ene Spanjaard uit mijn kamer maakte zo´n geluid dat ik dacht dat hij alle bomen wel had doorgezaagd, maar zijn vrouw was dat gewend en sliep gewoon door.

Vandaag ging het van Puenta La Reina naar Estella en er was er gevarieerd landschap te aanschouwen en een heel schattig dorpje wat er uitzag als een kerstdorpje ,maar dan zonder sneeuw.Das duidelijk he.

Onderweg nog een intake gesprek gehouden met Kira uit Ierland over haar eventuele adoptie.
We zijn nog in onderhandeling en moeten het een en ander nog uitwerken.U hoort er nog van t.z.t.

Morgen weer een zware dag , dan komen we langs een fontijntje met wijn en moet ik Emiel misschien wegslepen naar de Jellinek kliniek.
We zien het wel.

Met mijn knieen komt het wel goed hoor , daar hoeven jullie je geen zorgen over te maken .
Heb geen trouwplannen en in de kerk blijf ik wel staan of zitten.

garoeten

Ben op de knieen gegaan.........

Vanmorgen ben ik op mijn knieën gegaan en niet voor die mooie Spaanse politieagente van gisteren maar om dat een of andere dronken Spanjool het leuk vond om mijn hoedje te pikken en ik dat niet echt leuk vond.
Ik was vroeg vertrokken en wandelde het centrum van Pamplona uit en kwam een groepje jongelui tegen die genoeg gezopen hadden en er zin in hadden om pelgrims te pesten.
Er ontstond een kleine schermutseling en ik was duidelijk de mindere met dat halve varken op mijn rug en kwam op mijn knieën terecht.Mijn hoedje had ik terug en mijn knieën waren geschaafd.
Maar ik heb geen huwlijksaanzoek gedaan.
Maar ja het bracht mij wel bij de realiteit dat het zondag is vandaag.Zonde van je energie zoiets .......

Vandaag van Pamplona naarPuntoDel Reino ,wat een redelijk route was langs windmolens en mooie landschappen.Heb alleen Pancho en Don Quichot gemist , die werken niet op zondag.
Na een aantal uren kwam ik bij Punto Del Perdon ,pardon? ja Perdon maar dan met een streepje boven de O.
Daar heb je een mooi uitzicht naar alle kanten en staat een mooi monument met pelgrims in silhouet.
Dus iedereen staat weer op de foto........
Onderweg heb ik nog twee nieuwe adoptiedochters aan de familie toegevoegd ,Ester en Suzanne , zusjes uit Limburg en Amsterdam.Gelukkig zijn ze netjes opgevoed en wachten op papa als hij even achterblijft en hoef ik niet te rennen.Ze lopen allebei op teenslippers omdat hun schoenen pijn aan hun voeten doet, maar het gaat prima.Gisteravond kwam ik nog de broer en zus uit Amsterdam tegen die ook allebei op teenslippers liepen ,maar die hebben afscheid genomen van de Camino en dus ook van mij.Ben helaas erg slecht in het onthouden van namen dus ..............sorry.Maar was onder de indruk van hun prestatie ,zo snel en ogenschijnlijk nonchalant zoals zij zonder problemen over de bergen vlogen.
Ik denk dat het een nieuwe trend word de Camino op teenslippers, mischien krijg je dan zelfs een ander certificaat.

Gisteravond was ik een beetje plakkerig en ging pas om 9 uur de stad in om wat te eten,Ik zat helemaal alleen in een restaurant , maar 10 minuten later was het ineens vol.Moet er nog wel aan wennen aan de Spaanse gebruiken.Dus hier eten ze nog later dan in Frankrijk.

Hasta la pasta

Geen stier gezien......

Vandaag ben ik geëindigd in Pamplona , bekend van het stierenrennen maar ben er in de straten niet een tegengekomen.Zag we een bloedmooie Spaanse politieagente met knuppel.Blijf het een rare combinatie vinden.
Gelukkig was het niet zo heet als gisteren en de thermometer ging niet verder dan 30 graden.En we hoefden niet echt veel te klimmen, dus het was te doen.
Gisteren in de refuge municipal geslapen en ik had het geluk om het laatste kamertje te hebben en moest dat delen.Maar dat was niet erg hoor , het waren drie leuke meiden, uit Ierland , Zuidkorea en Frankrijk en ze spraken allemaal een soort van Engels.
Hoorde vroeger wel van mensen dat ze erg veel geld kwijt waren als ze een kamer met drie meiden deelden , maar ik was 6 euro kwijt.Maar dat schijnt toch anders te werken.
De mensen na mij lagen op een matras op de grond en betaalden 4 euro..Maar hoe dan ook het was overal te heet en sommigen gingen zelfs met matras en al buiten liggen.
Een zweterig nachtje dus.
Voor mij is het wel erg wennen tussen al die mensen,totdat ik in St.Jean de Pied de Port kwam zag ik nooit meer dan een pelgrim of 5 bij elkaar en nu honderden.
Ben nu ook wel moe van de hitte, in combinatie met slaapgebrek en word er zelfs chagrijnig en emotioneel van.Of kan ik niet goed tegen afscheid nemen?Wie zal het zeggen.
Elke dag zie je weer anderen (en vaak ook dezelfde mensen)en ze blijven je maar een Bon Camino wensen.Heel fijn hoor en ik doe mijn best.Kan me hier in Spanje net zo goed redden met mijn gebrek aan Spaans dan in Frankrijk zonder Frans.

Vanmorgen vertrok ik vrij vroeg en er was nog geen cafe open voor koffie en ontbijt.De eerste twee plaatsen was er ook niets , dus in het derde plaatsje na zo·n 10 km was het een drukte van vanjewelste en stopte iedereen voor koffie.Zelfs sommige voor hun eerste biertje......

Onderweg nog even een mooi oud kerkje aangedaan en heb even de klok mogen luiden.
Dus nu heb ik hem gehoord en weet zelfs waar de klepel hangt.
In Pamplona zit iedereen verspreidt over 3 refuge ·s die vrij ver van elkaar liggen en is het hele gezelschap een beetje uit elkaar gevallen.Lekker rustig is het niet echt ,er slapen er hier bij Jezus en Marie zo·n 200

Dus dat word weer lekker zweten en snurken maar gelukkig snurkt er maar een het hardst...............

Nieuw record........

Na gisteren mijn hoogtepunt gehad te hebben in de Pyreneeën met Blandine (1430 mtr) hadden we vandaag op de eerste dag in Spanje een nieuw record.Code oranje was afgekondigd en het was plaatselijk 40 graden in de schaduw.Dus er was niet veel af te koelen.Hoorde zelfs dat verderop in Spanje code rood was afgekondigd en daar was het 46 graden.
Gelukkig gaat de temperatuur vanaf nu weer naar beneden.En hadden we veel stukken door het bos .
Er was gelukkig een stuk minder te klimmen en te dalen dan gister ,maar het was een leuke route en ik ben geëindigd in Zubiri .Vanaf hier is het morgen nog zo'n 20 km naar Pamplona.
Hoop dat ik morgen daar een schoenmaker kan vinden die mijn hakjes even kan vernieuwen.
Had er even over gedacht om nieuwe schoenen te kopen , maar drie paar is toch overdreven op zo'n trip.We doen het er maar mee zullen we maar zeggen.
Vanaf morgen moet ik weer op zoek naar een nieuwe adoptie dochter, Blandine gaat weer terug naar Parijs .Maar denk dat het wel goed komt met mijn Compostella familie ,het is hier zo druk dat je bijna niet alleen kan lopen.

En..........mijn cashflow is weer in orde, bedankt.
Gisteren heb ik tijdens de kerkdienst mijn portemonnee geleegd boven de collecteschaal.
Het was een speciale pelgrimsmis met 5 heren, die ons de zegen na hebben gegeven.

Ik zit nu ergens op een computer bij een Auberge waar ik niet slaap en wilde vragen of ik kon internetten,
Maar heb helaas niemand gezien ,dus zit ik hier een beetje illegaal te tikken.
Moet kunnen

Dochter geadopteert.......

Het is nu officieel , ik heb een franse dochter geadopteerd.Vandaag heb ik een geweldige dag doorgebracht in de Pyreneeën ,24 km en lekker klimmen.Vanmorgen op tijd vertrokken uit St.Jean de Pied de Porte vanwaar het 7 km omhoog ging tot ik de eerste gite anex cafe tegenkwam.Ik ontmoette daar Blandine uit Parijs en de rest van de dag hebben we al keuvelend lopen genieten van de mooie omgeving.Het klimmen bleef maar doorgaan en uiteindelijk gevolgd door een pittige en lange afdaling zo het dorp in.
Gisteren in de refuge ontmoette ik twee mensen uit Amsterdam die hier een weekje kwamen wandelen,een broer en zus.Vanmorgen haalde ik hen in en zag tot mijn verbazing dat de jongen op teenslippertjes liep met een boodschappentas van A.H. Heel wonderlijk haalde zij mij in toen ik aan de koffie zat en de rest van de dag heb ik hen niet meer gezien.En ik denk dus zelfs dat ze ver voor mij hier in Roncevalle zijn aangekomen.
Wat nou .......je hebt wel goede schoenen nodig en je moet goed trainen hoor.!!!!!!!

Ieder doet het op zijn eigen manier.
Gisteren een beetje afscheidsborrel gehouden met Emiele,2 weken is wel genoeg samen, en Emiele heeft niet echt een reden nodig voor een borrel.We zaten per ongeluk in de tuin van de buren van de refuge , en de refuge mevrouw was niet echt blij.Maar gezellig was het wel.

Morgen weer een nieuwe dag.

Nu moet ik even iets aan de cashflow gaan doen , want helaas is mijn portemonnee leeg en is er geen geldautomaat hier.
En deze pelgrim moet ook eten.............

Moest even traantje wegpinken

Vanmiddag stond ik aan de poort van St.Jean de pied de Porte en plotseling realiseerde ik mij dat dit toch wel een gigantische mijlpaal is die ik nu bereikte.
In 2 maanden en 7 dagen ben ik helemaal tot hier gelopen,waar de meeste Compostellagangers starten.
Vandaag was het weer genieten onderweg , het begon al tijdens het ontbijt toen ik de zon achter de berg vandaan zag komen.
Dan zie je pas hoe snel dat gaat....
Gisteren samen met de Baskische eigenaar van de gite een leuke avond gehad met veel Baskische liederen.
En ....ook nog een vocale bijdrage van Belleman Emiel.

Vandaag ging de weg dus van Ostabat naar St.J.d.P.d.P. en ik had het idee dat ik de Pyreneen kon aanraken.
Ik slaap hier in de Gite L Esprit de Chemin ,de geest van de weg ,die door Nederlandse vrijwilligers gerund wordt.
Dus toen ik binnen stapte riep ik "VOLLUK" en werd toch nog vreemd aangekeken.Vond ik gewoon effe leuk na mijn emotionele moment bij het binnenkomen van de stad.
Dus beste luistervrienden ,morgen begint weer een nieuw avontuur ,het Spaanse gedeelte van de Camino.

Zal even wennen zijn na Frankrijk waar ik niet echt veel pelgrims ben tegen gekomen, het is hier al stukken drukker.


Gisteren richting Ostabat kwamen we nog een hooi pukkeltje tegen,een bijna kale berg en een pad dat kaarsrecht over de top ging met bovenop een in platanen gehulde kapel.Prachtig om te zien ,je zag het pad van begin tot het einde in plaats dat je telkens weer een bocht omgaat en ziet dat je nog niet boven bent.
Ik ben als een raket naar boven geklommen en genoot van het mooie uitzicht in de schaduw op de top.
Maarja ,deze pukkel was nog maar 304 mtr en er komen nog veel hogere drempeltjes.
Ik kijk er naar uit........

Wat ik bijna vergeten was

Vandaag ging de wandeling van Cortez naar 3km voorbij Sauvetern-de-Bearn, naar een gite in Osserain-Rivareyte of all places.
In Sauvetern de Bearn kon ik even op de computer in een bar , want de Cyberbase waar je normaal gebruik kan maken van een computer was morgen pas weer open en natuurlijk had de toeristenmevrouw geen alternatief.

Maar onderweg naar de gite "villa mon reve";oftewel mijn droom ,bedacht ik mij dat ik iets belangrijk was vergeten te vertellen.
Gisteren kwamen we langs een punt waar je normaal gesproken de Pyreneeën kan zien liggen,maar het was zo bewolkt dat ze er niet te zien waren.
Maar vandaag was het beter weer en waren we ze weer een 30 tal km genaderd en konden we genieten van die toch wel serieuze pukkels in het landschap die we over twee dagen moeten gaan beklimmen.

Emiel werd weer ietwat wit om zijn neus ,normaal heeft hij al moeite met een verkeersdrempel.

Onze gastheer van deze gite Pascal vertelde dat we nu in Baskenland zijn en dat de grens het riviertje was dat we net waren overgestoken.Dus onofficieel zijn we Frankrijk al uit.

Nog twee dagen voor St.Jean de pied de Porte...........Morgen bij een Baskische opvang waar gezongen schijnt te worden en dus een gezellig feestje gebouwd gaat worden en overmorgen bij Nederlandse vrijwilligers.

Oja, er staat hier een weegschaal in de badkamer en ik stond er net even op!!!!!
Nu begrijp ik waarom mijn rugzak nog steeds zo zwaar aanvoelt,de verhouding is een beetje zoek en dat komt niet door mijn rugzak....
Ben nog lang niet op mijn geboortegewicht.

Alles komt goed.

Aan de champagne........

Eergisteren waren Karel en Dries uit België in de refuge in Hagetmau,die daar een dagje rust namen .Zij liepen vanaf Limoge al voor ons en wij kwamen telkens in het gastenboek hun naam tegen in de andere refuge`s.
In Hagetmau waren dus drie dagen feesten en het was ook s nachts nog onrustig Toen we vertrokken  stonden er overal in de stad tentjes met ronkende hun roes uitslapende jongelui.
Gelukkig had het s nachts ook nog even lekker geregend , dus waren ze een beetje afgekoeld.
De hele dag rommelde het in de verte en heeft de zon zich niet laten zien , maar meer als een beetje miezer hebben we niet gehad.
Totdat we aankwamen in Ortez , daar kwamen we precies op tijd in de refuge in de Rue De Horloge .
Wat trouwens een hele leuke refuge was in een toren op de tweede verdieping,Het was een onderdeel van een soort semenarie.
Toen begon het serieus te regen en toen ik Barbara belde vertelde ze mij dat het daar ook goot.

Karel en Dries waren ook in deze refuge en het was Karel zijn laatste dag omdat hij nu de hele Camino gelopen had.
Hij was in 2008 in Ortez begonnen en naar Santiago gelopen.En dat beviel hem zo goed dat hij sindsdien vanaf thuis een etappe gelopen had en telkens doorging waar hij gestopt was.Zo was hij dit jaar vanaf Limoge gestart samen met zijn zoon Dries.Dus zaten we dat gisteren te vieren met champagne.

Emiel had een paar dagen geleden nieuwe schoenen gekocht en die vielen erg tegen,ze zijn te slap en de zolen te dun.
Dus gisteren hebben we samen onder het aperitief een gedicht geschreven.

Ortez met zere voeten,
toch zal ik verder moeten.
Morgen op mijn sandalen
Wil ik Compostella halen
Mijn nieuwe schoenen geef ik een schop
Ik loop er geen meter meer op.

Nou en dat loopt een stuk beter , die sandalen en tot St.Jean de Pied zal het wel lukken.

Vandaag bekeek ik mijn eigen schoenen en ook mijn hakken raken al aardig versleten.Ik loop er nu zo`n kleine duizend km op en eigenlijk moeten ze meegaan tot Compostella.

We gaan het zien...........

Gelukkig viel het mee.....

Na mijn onfortuinlijke duik in een waterafvoerput gisteren had ik toch wel veel last van mijn rechterknie,maar gelukkig had ik nog zalf en mijn medepelgrim Voltare.
Nadat ik lekker gegeten had in Mont De Marsan was ik naar de refuge gestrompeld en dacht niet dat ik vandaag kon wandelen.Na het innemen van de Voltare ben ik gaan slapen ,maar iedere keer dat ik mijn been bewoog deed het verrekte zeer.
Vanmorgen bij het opstaan was de pijn al aardig weggezakt en ben ik toch maar van start gegaan, en de etappe van vandaag was gelukkig vanwege de ligging van de refuge's maar 17 km dus dat was het proberen waard.
Emiel had gisteren nieuwe schoenen moeten kopen en was ook voorzichtig omdat ze nog ingelopen moesten worden.Vanmorgen nog een pilletje genomen en mijn knie met zalf gemasseerd en ik had bijna geen last.Het was een pak van mijn hart ,voor hetzelfde geld had ik weer moeten blijven herstellen en dat duurt weer een paar dagen.

Onderweg was het bewolkt en dus prima wandelweer en de wandeling ging vandaag naar Hagetmau ,waar een jaarlijks feestweekend aan de gang is.Het schijnt iets met stierenvechten te maken te hebben en de gehele jeugd loopt hier in aangepaste kledij rond.Overal zijn barretjes en terrasjes en tijdens onze intocht trokken we nogal de aandacht en wilden vooral met kabouter plop op de foto.Gelukkig hoefde ik alleen maar te kijken en luisteren naar het gebral van de plaatselijke jeugd.Wel leuk hoor .

Onderweg naar hier kwamen we in Horserieu, waar een barretje was , maar toevallig werd de dochter van de bareigenaars gedoopt en was de bar gesloten.Dus geen koffie onderweg ,het kan niet altijd meezitten zullen we maar zeggen.We hebben vlakbij de kerk maar even pauze genomen en wat gegeten en konden zo het feest nog een beetje meemaken.

En nu moeten we noodgedwongen feestvieren met al die aspirant stierenvechters.
Je kan wel merken dat we al dichtbij Spanje komen, ook het landschap is erg zuidelijk met palmbomen en zelfs soms bananenplanten....

Het is wachten op de Spaanse schonen.........