Op z´n Marcel Dekkers.........

Vandaag kon ik niet echt mijn draai vinden,was later wakker dan ik wilde en had veel tijd nodig om weg te komen.
Gisteren zat in in de parochiale refuge van het Zwitsers Jacobsvereinigung in Belorado, leuk maar erg krap.
Het was donativo , dus bijdrage naar kunnen of willen , maar dan had je ook niets.
Vaak staat er nog een koffie /frisdank automaat , maar hier eigenlijk niets.Wel kan je gebruik maken van de keuken en dat is wel vaak erg druk met z'n allen op een paar vierkante meter.
Dus vanmorgen kon je gebruik maken van de ontbijttafel , maar het was mij te druk.
Onderweg kwam ik nog een duits meisje tegen met problemen aan haar voet , ze liep op sandalen en zij dat ze daar wel spijt van had en toch de steun van goede schoenen mistte.
En ik heb haar kunnen helpen met een stukje sporttape en een beetje peptalk.
Daarna een stukje gelopen met iemand uit Canada en samen even de supermarkt bezocht.Zij had moeite met haar Engels en ik zij dat we samen konden lopen en van elkaar Frans en Engels konden leren.En prompt liepen we de verkeerde kant van een dorpje uit.Alles is goedgekomen ,alleen heb ik weinig Frans bijgeleerd.
Later op de dag begon het steeds warmer te worden en de barretjes waren weer meestal gesloten , en degene die wel open was was vergeven van de pelgrims.Al met al schoot het niet echt op.Totdat ik op een gegeven ogenblik flink moest klimmen en aardig op temperatuur begon te raken Ik begon steeds sneller te lopen en liep over een brede brandgang door een bos en moest nog 3 uur doorstappen om in San Juan de Ortega te komen.Volgens het boekje dan.......Dus ik gaf flink gas en moest er aan denken wat Marcel Dekkers mij vertelde een jaartje terug.
Hij vindt namelijk dat ik de capaciteiten heb om snel te lopen en hij zei dus dat dat erg handig was om als je bang was dat je geen slaapplaats zou hebben snel bij de herberg zou komen als je sneller loopt dan de rest.
Maar ik vond het gewoon lekker om even door te stappen en was snel in de herberg.
Alleen jammer dat er weinig te eten valt , maar dat is goed voor de lijn.

Wat ook jammer was is dat ik weer afscheid moest nemen van een Spaans stel;Roberto en Mary geloof ik die ik telkens tegenkwam en die morgen weer terug gaan naar Madrid.Onze gesprekken verliepen altijd met handen en voeten ,maar erg leuk.

Het is altijd weer verrassend om mensen te ontmoeten van overal vandaan en je weet dat het afscheid onvermijdelijk is.

Dat is de Camino................