De meeste fut is er wel uit....

nu de temperatuur toch wel zomerse waarden aannemen krijg ik steeds minder zin om verder te gaan.
Gisteren was ik vertrokken uit de blokhut op de camping die daar staat voor de pelgrims en wandelde na mijn koffie met chocoladecroissant lang de kerk van Maubourguet waar de deur van open stond en ik hoorde iemand zingen.
Dus ging ik even kijken en zag een meisje in het gangpad staan dansen en zingen.

Toen ik voorzichtig in de kerkbanken had plaatsgenomen stopte ze al snel.
Het bleek een choreografe te zijn uit Canada die voor een bedrijf in bijenprodukten  een klus kwam doen.
We raakten aan de praat en koffie en ze vroeg of ik meewilde naar een feest in de buurt waar ze voor uitgenodigd was en ik dacht....waarom niet, dan blijf ik nog een nachtje in de blokhut.

Dus gisteravond een leuk dorpsfeest met hoempapa muziek bier wijn mosselen en frite meegemaakt en de afterparty met discogeweld.
Alleen moest ik vannacht nog wel even teruglopen in het donker maar heb niets gebroken.


Vandaag met de trein naar Toulouse en ga morgen vanaf hier weer op weg om vrienden te bezoeken.

Het volgende stukkie.....

Nadat ik gisteren Irun had bereikt ben ik doorgelopen naar een camping in Frankrijk en heb dus Spanje achter me gelaten.Irun is voor mij het eind van de camino de North en voor de meeste dus het begin.
Lijkt me nogal logisch......

De laatste dagen nogal slecht geslapen in de albergues, bij de een stond er iemand laat nog op de deur te bonken omdat ze te laat waren en de deur om 10 uur dicht gaat, bij de ander was er een deur die telkens hard dicht viel en gisteren was iedereen zo nerveus voor hun (meestal) tweede dag op de camino dat ze vanaf half zes niet meer te houden waren en op begonnen te staan.

Dus besloot ik gisteren om op de camping even lekker bij te gaan slapen.

Het was lekker weer toen ik daar aankwam maar al gauw begon het weer te betrekken en kwam de regen met bakken tegelijk uit de lucht vallen.
Gelukkig stond mijn bungalow net overeind en kon ik op het terras met een biertje de bui afwachten.
Vanmorgen was alles weer droog .....

Vandaag heb ik besloten om de camino Tolosane vanaf Pau te gaan volgen en die loopt via .....Toulouse naar Arles aan de Italiaanse grens.
Dus ben ik met de trein naar Pau gegaan en heb nu onderdak in de jeugdherberg.

Dus morgen beginnen we weer met frisse zin aan het volgende traject.

Moet nog wel even omschakelen van de paar woorden Spaans naar de weinige Franse woorden die ik onthouden heb en het feit dat de keuken hier sluit op een tijdstip dat hij in Spanje open gaat.....

Pffffff.....

Heb het nu wel gezien, al die bergtoppen. 

Mijn navigatie juf stuurt me telkens via de toppen van de bergen die ik over moet maar de route van de camino gaat vaak deze uit de weg.

Soms scheelt dat wel een paar honderd meter klimmen maar dan is de route wel iets langer. 

Gisteren was ik vroeg vertrokken uit Markina-Xemein en moest weer flink klimmen en dalen en er was onderweg niets waar ik even iets aan mijn cafeïne-verslaving kon doen. 

De navigatie stuurde mij weer ruim een halve km de berg op en af en was soms zelf de weg kwijt. 

Om half 8 was ik eindelijk bij de VVV van Deba waar je je moest melden voor een plekje in de albergue maar helaas was alles vol. 

Ik kon kiezen tussen een hotel voor 65 € of nog drie km doorgaan naar de camping die op 500 mtr hoogte lag. 

Om kwart voor tien kwam ik daar eindelijk geheel afgeknoedeld aan en kon nog wat te eten en te drinken krijgen. 

Toen ik later mijn tent zou gaan opzetten begon het tot overmaat ook nog eens flink te regenen.  

Ik mocht ook wel op de overdekte picknickplaats slapen en ben toen op een tafel gaan liggen en ben er zowaar niet in mijn slaap afgeflikkerd. 

Het voordeel was dat ik vanmorgen niet met een natte zooi zat en uiteindelijk redelijk geslapen heb. 

Vanmorgen was het koud en nat en was ik best nog wel moe. 

Ik had totaal geen trek om in de regen de erg steile padjes op en af te glibberen en vroeg aan twee dames of ik mee kon rijden naar het treinstation in Deba. 

Dus weer terug naar af en ga zo met de trein naar het 20 km verderop gelegen Zarautz waar ok op mijn gemak een wasje hoopt te kunnen doen en een boekje lezen. 

Eergisteren kwam ik zoals vaker nogal laat aan in de albergue in Markins-Xemein en ontmoette daar Anton en Annelies uit Almere die mij uitnodigden om mee te gaan eten. 

Wat natuurlijk heel gezellig is en leuk om weer eens Nederlands te kunnen praten. 

Was erg gezellig en zij vertelde mij dat ze bezig zijn met plannen om een eco huis te bouwen en al wandelend ideeën opdeden. 

Ben benieuwd hoe het uiteindelijk zal worden. 

Dus......hou me op de hoogte 

Vrije dag in Bilbao.....

Gisteren was ik op weg naar Pogenen en wilde daar overnachten maar kon niet echt een slaapplaats vinden op de kaart en besloot naar een bushalte te lopen om maar door te gaan naar Bilbao.
Dat is nog niet zo eenvoudig om deze te vinden omdat de meeste bussen busjes waren die het lokale busvervoer deden.
Wel zag ik op de snelweg geregeld de regionale bus voorbij komen en besloot om dan daar maar heen te lopen.
Toen ik bij de snelweg kwam stond er een bord welke ik nog nooit gezien had waar op stond dat het verboden was voor voetgangers, fietsers, paarden en tractoren.
Dus stak ik uit balorigheid mijn duim in de lucht en een half uurtje later stond ik in Bilbao centrum.

Met dank aan een wel Frans maar geen Engels sprekende Spanjaard die zo vriendelijk was om mij een lift te geven.

Al gauw vond ik daar in de oude stad een hotelletje en heb gelijkt voor 2 nachten geboekt want ik wilde de stad wel bekijken.
Toevallig is er deze week een soort van straatfestival met op diverse plaatsen voorstellingen en muziekoptredens.
Gisteravond bijvoorbeeld was er voor het theater wat ongeveer 100 meter van het hotel staat een leuke voorstelling met acrobatiek en muziek.

Vandaag een beetje door de stad geslenterd en oa bij het Guggenheimmuseum geweest waar een expositie van Andy Warhol is op dit moment en ik geloof niet dat dit mij nog kan verrassen en heb de entreeprijs maar anders besteed.
Maar het is natuurlijk een schitterend gezicht dat museum en de hond van Jeff Kunz stond er ook fleurig bij.

Zondag was ik al vrij vroeg in Castro in  de albergue en heb toen ook de oude stad bekeken waar toevallig een orkest van zo'n mannetje of 50 en een dameskoor populaire muziek ten gehore brachten.
Toen ze aan Abba's  Dancing Queen begonnen ben ik maar rustig richting albergue gewandeld en zg op een gegeven moment een pelgrim strompelend voor mij lopen.
Het was een Italiaan ,Atilio en hij was vanuit Bilbao vertrokken en moest doorlopen omdat er bij de vorige Albergue geen plek meer was.
Hij had er dus al 50 km opzitten en was echt aan z'n end.
Ik zei tegen hem dat hij mijn bed wel mocht hebben omdat ik dan wel in de tuin in mijn tentje ging slapen als de Albergue vol zou zijn.

Dus......heb ik uiteindelijk heerlijk in mijn tent geslapen....

Keuze's maken is niet mijn sterkte punt .....

En dan kan het wel eens zijn dat je de verkeerde keuze maakt en in een situatie beland waar je liever niet zou willen zijn.

Vorige week zondag liep ik langs een camping en maakte ik een praatje met een Nederlands stel die aan het fietsen waren en zij vertelden mij dat ik richting Pendules moest gaan want het was daar zo mooi met mooie stranden.
Dus deed ik dat en volgde mijn navigatievriendin die mij uiteindelijk tussen de koeievlaaien deed belanden en ik over een soort van pad met aan twee kanten een vrij diepe afgrond met de oceaan die er onderdoor bulderde.
Een soort van brug met grote grove rotsblokken waar ik overheen moest klauteren.
Was niet fijn met zo'n contragewicht op mijn rug.

Inmiddels heb ik de provincie Cantabria al bijna doorgewandeld en komt Baskenland al in zicht.
Ik liep de afgelopen dagen een beetje te balen dat de route over asfalt ging,maar na gisteren en ik daar van teruggekomen. Op weg vanuit Laredo waar ik bij de pastoor geslapen had kwam ik bij de tweede klim van die dag een mooi bord tegen waar diverse routes op stonden en ik dacht in mijn onschuld dat de blauwe wel goed te doen was.
Achteraf bleek dat zonder rugzak en iets meer ervaring ook wel zo te zijn maar ik vond het wel erg spannend en liep na drie uur ploeteren tussen de klimgeiten die toch best wel hoog op de berg zaten.
Het duurde ook nog twee spannende uren voordat ik weer op de begane grond was.

Toen had ik het wel weer gehad voor deze dag en ging naar de dichtbij gelegen albergue in Orion en heb daar de nacht doorgebracht.
De hospitalera sprak Engels en heeft naast de albergue een bar/restaurant dus ik zat daar best.

Donderdag kwam ik in Gumez, waar volgens mij alleen een albergue was en verder niets bij Padre Ernesto terecht die in het oorspronkelijke ouderlijke huis een albergue had opgebouwd met vele  bijgebouwen en faciliteiten die ik nog nooit eerder was tegengekomen.
Was erg goed geregeld en er werd zelfs gekookt voor ons allen.
De man is inmiddels 87 en heeft z'n hele leven in dienst gesteld van z'n medemens en is een voorbeeld voor velen.

Deze week dus bij de Padre, Pastoor en zelfs bij de Nonnen in Colombrés geslapen dus genoeg geestelijk voer tot mij genomen.
Bij de nonnen was een slaapzaal voor 25 mensen die ik moest delen met Paul uit Zwitserland en een Spaanse pelgrim die ik alleen slapend gezien heb.
Paul en ik hebben bij gebrek aan beter maar de complete snacklijst genuttigd in het plaatselijke café en zelfs nog voetbal gekeken.

Vandaag zou het mooi weer worden maar voorlopig is het bewolkt net zoals de afgelopen dagen.

Dus we gaan het nog even afwachten en op weg naar het volgende avontuur .....

Gisteren ......

Had ik het mooiste plekje gevonden om even te rusten en mijn tentje te laten drogen.
Volgens mijn navigatie muts hoefde ik nog maar zo'n drie km naar de Albergue ,maar dat bleek het dubbele te zijn maar dat mag de pret niet drukken.
Ze was de hele dag al een beetje dwars en wilde mij het bos insturen en flink laten klimmen terwijl er een veel makkelijkere route was .
S'morgens vertrok ik vanaf de camping in Ribadedeva ook al met een flinke klimpartij terwijl er ook een beter route was die zelfs langs een café ging waar ik koffie had kunnen drinken.
Zij houdt kennelijk niet van koffie en het duurde ook tot na de middag tot ik eindelijk eens wat kon gaan drinken en eten.

Op een gegeven moment stuurde zij mij dus richting een pad waar ik bij een boerderij over het erf moest en struikelde over een touw waar dus een ketting aan zat met een hond die wakker schrok van mijn struikelpartij.
Hij kwam razendsnel op mij af en ik kon nog net op tijd buiten zijn bereik stappen maar er was nog een touw en ketting met hond die daardoor ook wakker schrok.
Enfin.....mijn broekspijpen zijn nog heel.....en het pad heb ik niet gevonden.

Het uitzicht was dus erg mooi met helemaal links de bergtoppen waar nog sneeuw op lag en met de klok meedraaiend de Ria Nanses bij het plaatsje Pesués, berg en uitzicht op de oceaan vervolgens de Mamisma Rubin bij de plaats SanVicente de la Barquera.

En dit in combinatie met een heerlijk zonnetje en een klein briesje was dit toch op z'n zachts gezegd heel aangenaam....

Na twee nachten gekampeerd te hebben was het wel weer even wennen tussen al die snurkers in zo'n hete slaapzaal van de Albergue hier, maar we hebben het weer overleefd en gaan weer fris en fruitig op weg ........

Eindelijk.......

Vanmorgen lukte het mij om mijzelf aan de greep van Ribadesella te ontworstelen......
 Donderdag kwam ik daar tegen de avond aan en werd bijna een winkel in getrokken door een signora die mij onderdak aanbood in een huis vlakbij.
Daarvoor had ik nul op het rekest gehad bij de Albergue aan de andere kant van de brug want ze zaten vol met schoolkinderen dus was ik naarstig op zoek naar wat anders.
Ik had daar de beschikking over drie slaapkamers , keuken en twee badkamers in mijn eentje dus ik vond dat prima.

Vrijdagmorgen na het ontbijt zat ik nog even een kopje koffie te nuttigen en begon het stevig te regenen en na overleg met mijn meteo-app besloot ik maar om er nog een dag en nachtje te blijven.
De koelkast was gevuld, de tv deed het en de wasmachine deed zijn werk ....

Aan het eind van de dag kwam er nog een verzopen Fransman binnen druppelen en na kennis gemaakt te hebben ging hij boodschappen doen en hebben we samen een maaltijd in elkaar gedraaid en uiteraard genuttigd .

Vandaag was het gelukkig nagenoeg droog en vertrok ik al een beetje op tijd naar Po waar ik weer een Albergue op de kaart zag staan.
Onderweg kwam ik veel pelegrinos tegen zoals mountainbikers , wandelaars en zelfs twee keer wandelaars met een karretje.
Een van hen liet met gepaste trots zien dat hij er zelfs een reminrichting op gemaakt had en wilde dat graag demonstreren.

Na de Priñeras de Prina beklommen te hebben , zo'n 65 meter hoog ging het langzaam bergafwaarts en begon het op de duinenmars te lijken en kwam ik zelfs nog een keer op het strand te lopen.
Vlak voor dat ik Po binnen liep zag ik een camping en omdat het dus weekend is was de kans groot dat de Albergue vol zou zitten en ik weer in een hotel moest slapen.

Dus.......ging ik even kijken bij de camping en kon daar ook wat te eten krijgen wat natuurlijk wel prettig is en ben daar nu maar gebleven.

De bungalow staat weer en ik kan heerlijk slapen ........

Morgen schijnt de zon volgens de meteo meneer dus gaan we daar maar lekker van genieten.

Vanaf zondag wordt het beter.......

Niet dat het nu zo slecht is maar wandelen met een zonnetje is toch wel fijner.
Vandaag genoten van de wandeling met telkens de vraag of ik mijn jas uit zou trekken of aanhouden wat eigenlijk niet veel uitmaakt want nat wordt je toch.

Gisteren sliep ik als enige in hotel restaurant en bar El Meson in Colunga, dus het was lekker rustig.
Alleen jammer dat er geen ontbijt was maar dat heb ik vlakbij nog even kunnen nemen.
Ik ontmoette daar ook een Nederland stel die vanuit Malaga onderweg waren naar Holland die de Northroute best wel pittig vonden.
Daar ben ik het wel met eens en zeker in vergelijking met de Camino Frances die voor een groot gedeelte over een hoogvlakteloopt en waar dus weinig geklommen moet worden.

Gisteren was ik hen in de bar van het hotel ook al tegengekomen waar zij op zoek waren naar een plek om te eten maar omdat de kokkin pas om 9 uur kwam was dat geen optie.

Na het ontbijt ging ik toen het even droog was op stap maar al snel barste de bui weer los.
Toen ik vanmorgen onder de douche stond hoopte ik dat ik nu het meeste water wel gehad had voor deze dag maar het was even iets anders.
Na zonneschijn kwam regen en andersom.
Op een gegeven moment stond inachtneming en onder een boom te schuilen en zag op mijn navigatie dat op 5 minuten lopen een Albergue was en ik stond op het punt om er heen te lopen toen het weer droog werd.
Maar ja, klagen over het weer heeft weinig zin en ik genoot desondanks van tocht die deze dag lang en zelfs over het strand liep.
Na iedere bocht weer een nieuwe ansichtkaart las ik pas op een blog van "Geert loopt naar Santiago".

Nou deze Geert was daar al heen gelopen dus.......
Onderweg kwam ik vandaag weer veel pelegrinos tegen en sommige keken niet echt blij en waren waarschijnlijk vergeten dat ze dit vrijwillig doen.
Uiteindelijk arriveerde ik in Ribadesella waar vlakbij het strand een Albergue was maar helaas was deze vol en moest ik de brug over op zoek naar een slaapplaats.
Toen ik langs een kledingzaak liep werd ik bijna naar binnen gesleurd en werd mij een heel huis aangeboden om te slapen....

Dus .....alles komt goed ....uiteindelijk

Stralend weer.....

Dat was het zeker vandaag!!!!
Vanmorgen vroeg hoorde ik de regen tegen het raam kletteren en met de nattigheid van gisteren in mijn gedachte zonk de moed in mijn schoenen waar het water net uit was verdampt.

Het duurt altijd even voordat je ingesteld ben op regen tijdens zo'n tocht maar het went nooit echt.
Wandelen kan natuurlijk altijd, al is felle zon tijdens het klimmen net zo wennen.
Eigenlijk wordt je er net zo nat van ....

Gisteren toen ik bij de laatste berg omhoog klom zag ik onder mij de snelweg die vierbaans breed in een tunnel verdween en dacht heel even dat het eigenlijk veel makkelijker zou zijn om deze weg dan maar te nemen.
2800 meter tunnel waar het niet regende, redelijk vlak was en ook nog korter.
Uiteraard ben ik naar boven geklommen waar de regen steeds harder uit de licht begon te vallen maar eenmaal boven werd ik verrast met een soort van "tubeler bells"concert wat mij aan Moke Oldfield deed denken. Boven hoorde je niets anders dan de koeiebellen van de kudde op de berg.
Had het niet willen missen en ik zat zomaar op de eerste rij.

Vanmorgen regende het dus weer en toen ik helemaal niets meer kon bedenken om niet weg te gaan ben ik maar gaan wandelen en tot mijn grote verbazing kon ik van Villavicosia tot Colunga bijna de hele weg de caminoschelpen en pijlen volgen.

Gelukkig was het tussen de buien soms droog en kon ok redelijk opgedroogd inchecken bij een hotelletje hier.



Foto's staan op : Geert Zeestraten Facebook.com

Mevrouw de Bruin.....

Toen ik gisteren eindelijk Avilès uit was wilde Mevrouw de Bruin op het station worden afgezet wat best uitkwam want ik was vlakbij het spoor.
Toen ik langs het spoor met de billen bloot ging kwam de trein al langs en zagen de passagiers mevrouw de bruin net uitstappen wat eigenlijk wel genânt was....

Gisteravond in Gijòn moest ik nog goed zoeken om een restaurant te vinden wat ook nog geopend was, daaraan kon je zien dat het maandag was denk ik.

Uiteindelijk kwam ik in een cideria terecht waar ik een heerlijk ensalade de pulpa nam en voor de vorm een cidera want dat moest ik ook maar eens proeven.
Ik dacht dat het alcoholvrij zou zijn maar toen ik er twee glazen van op had voelde ik wel dat dat niet het geval was.

Maar ik heb me niet laten kennen en heb de fles leeggemaakt.
Het inschenken gaat op een aparte manier waarbij de cideraist de fles zo hoog mogelijk en het glas zo laag mogelijk houdt.

Beetje spastisch om te zien

Vandaag verliet ik Gijõn maar was eerst even koffie met een croissant gaan nuttigen en de koffie werd geserveerd op een blad met een klein croissantjes en een klein glaasje verse sinaasappelsap .
Voor de prijs van €1,40 ....en bij ons in Nederland betaal je 2,50 en hoop je dat er een koekje bij zit....

Toen ik bijna de stad uit was begon het zachtjes te regenen en ik twijfelde of ik de was moest binnenhalen want die hing nog aan mijn rugzak te drogen.
Dit gebeurde vandaag wel een keer of drie en toen ik uiteindelijk boven op de hoogste berg liep brak de regen echt door en was ik in de kortste tijd doorweekt.

Dus hang ik de was morgen maar weer buiten.

Personeelswissel .....

Toen ik zondag eindelijk het hotel in Piedrasblancas verliet om naar Avilés te wandelen bleef mijn navigator maar zeuren dat hij terug naar het hotel wilde en heb hem maar laten gaan.
Hij is onmiddellijk na vertrek vervangen door een tot nu toe attentere wegwijs  Signorita die mij tot dusver op het goede pad heeft weten te houden.

Dus door deze wissel was ik nog iets later in  Avilès dan verwacht maar dat mocht de pret niet drukken.
Het wandelen door zo'n stad op zoek naar een slaapplek duurt vaak langer dan je wilt en ik was dan weer blij dat ik bij de Albergue was.
Avilès heeft een gezellig en oud centrum waar echt het uitgaansleven zich afspeelt, maar het was ook zondag en dus lekker druk.

Maandag vroeg vertrokken naar Gijon, wat nog een flinke tippel was en het duurde een tijd voordat ik uiteindelijk Avilés uit was.
Na wat gebruikelijke klimpartijen liep ik met een stevige wind in de rug naar de stad toe .
Het eerste wat je ziet van de stad is een industriegebied met veel stof rook en herrie en colonnes vrachtwagens die als mieren achterelkaar aan rijden om grondstoffen te brengen .

Uiteindelijk in de stad vond ik nou niet echt een oud centrum ...... Eigenlijk had ik het niet gemist als ik het overgeslagen had...

Heerlijk geslapen.....

Gisteravond kwam ik laat aan in  Piedrasblancas en ben naar het eerste hotel gegaan die ik tegenkwam.
Kost wel even iets meer dan een albergue maar dan heb je ook wat.
Wist ook niet waar ik de albergue moest zoeken en of er nog wel plaats zou zijn.

S'morgens was ik bijtijds vertrokken uit Soto de Luiña en moest al snel klimmen uiteraard want vlakke stukken kom je niet veel tegen maar deze keer kon ik vrij lang de signalering van de camino volgen en was vrij vroeg in Muras de Nalon.
Ik had nog het debacle van die dag daarvoor in mijn hoofd en besloot door te lopen naar Piedrasblancas zo'n 13 km verder. Onderweg genoten van de vele vergezichten van de kust en andere ansichtkaartachtige taferelen.

Al snel nadat ik Muros de Nalón verlaten had raakte ik van het pad en stuurde mijn navigatie mij over een pad waar waarschijnlijk de laatste jaren geen gebruik meer van was gemaakt en moest ik mezelf een weg banen door brandnetels en ander fijn maar kniehoog spul.
Zelfs moest ik over en onder omgevallen bomen kruipen wat niet echt gemakkelijk was.

Na een uurtje ploeteren kwam ik gelukkig weer op een "normaal" pad waar zelfs de schelpen weer stonden en ook kwam ik weer pelgrims tegen.
Tegen de stroom in worstelen is wel een avontuur op zich maar kost wel veel extra tijd.
Het was dus al flink later geworden en ik had nog twee bergen te gaan waarbij ik oog in oog kwam te staan met een kudde geiten boven op de berg.
Nu had ik wel eens zoiets meegemaakt in Drente en was erg op mijn hoede omdat de "belhamel" zich graag doet gelden om zijn dames te beschermen.

Maar het viel mee en ik kon ongeschonden mijn wandeling voortzetten.
Inmiddels was het al laat en de batterij van mijn navigatie was bijna leeg en de powerpack die ik had was een paar dagen terug uit mijn zak gegleden doordat het stiksel van mijn nieuwe broek minder sterk was dan noodzakelijk.

Maar ik heb het weer overleefd en vandaag doen we het maar weer iets rustiger aan en geniet van de omgeving.

Een hobbel te veel ....

Met veel zin vertrok ik vanmorgen uit de albergue in Cavavedo, niet dat de albergue zo slecht was maar wilde  graag weer een stukje verder komen.
Nadat we afscheid genomen hadden van elkaar vluchtte ik de berg op en op de kaart had ik gezien dat deze tocht 8 hoogtepunten kende en dat het weer flink klimmen en dalen werd.
Al snel ging de weg inderdaad omhoog en begon het weer te betrekken.
Zachtjes viel de motregen uit  de lucht en later stak er ook nog een flink briesje op wat het ook nog koud maakte.
Mijn navigatie mevrouw of meneer had er ook moeite mee en wilde mij telkens laten klimmen waar echt geen pad was en na de zoveelste poging ben ik maar de berg afgestrompeld.
Oftewel bergafwaarts net als mijn humeur.

Dus was ik na 4 uur weer terug bij af en had er de balen van.
Uit frustratie toen maar de bus genomen en ben toch nog op de plaats van bestemming gekomen.

En daar zit je dan in Soto de Luina en eigenlijk niets anders te doen dan je wasje en wachten tot het etenstijd is.

Gisteren in de albergue ontmoette ik een voornamelijk Franstalige Belg die in Puy en Veley gestart was en mij de gebruikte kaarten van de North route gaf zodat ik iets makkelijker de weg ga vinden.
Toch blijft de route tegengesteld lopen wel een uitdaging en dat maakt het wel spannend 😂
Zolang het goed gaat.

Ik had verwacht dat omdat ik veel mensen tegen kom weinig contact zou hebben maar tot dusver lukt dat nog best en heb regelmatig kramp in mijn kaken van het lachen.
Er lopen best wel een hoop dwazen rond op de Camino en ik ben er een van.

Morgen weer een nieuwe dagen nieuwe kansen......

Het zit niet altijd mee....

Gisteravond kwam ik na een pittig tochtje aan bij de albergue in Villa Luarca die helaas completo was, dus vol. 

Na even wat gedronken te hebben op een terrasje ben ik dus maar doorgelopen naar een camping iets verderop en om daar te staan was geen straf zo pal aan zee met uitzicht op de klif met het beroemde vuurtoren en begraafplaats Faro de Luarca ....

De eerste medebewoner op de camping was een Nederlandse die mij verleidde met een glaasje wijn en veel levensfilosofie zodat het nog lang onrustig bleef op de camping. 

 Na de koffie in a Carida die morgen heb ik afscheid genomen van Theo en Agnes , de krasse knarren  uit het mooie brabantsche land die ook met hun Camino bezig zijn. 

Het ging mij aan mijn hart en hoop dat alles goed gaat met hen ...

Vele km lang zag ik rechts van mij in de mist een flinke berg lonken en ik verwachte ook wel dat ik daar overheen zou moeten. 

En dat was ook zo  !!!

Maar pas toen de mist was opgetrokken en de zo'n flink scheen mocht ik aan de klim beginnen tot ongeveer 500 mtr. luarca is een plaats met haventje en ik moest dus ook de 500 mtr afdalen tot zeeniveau. 

Maar dat mag de pret niet drukken ....

Weer een nieuw begin ....

Na een week ben ik echt begonnen op de camino de north dus nu is het in z'n soort een makkie.
Moet gewoon de zee links houden en km maken.
Nog maar 660 tot het begin in Irun heb ik begrepen.

Gisteren was ik in de auberque in Ribadie twee Italianen tegengekomen uit Milaan en gezamenlijk zijn we in de stad wezen eten en nog een afzakkertje gehaald.
Dus dat was weer een leuk moment voor mij om mijn kennis van de Italiaanse taal te verdubbelen.
Vannacht lag ik in bovenste bed van een stapelbed met onder mij een Spaanse señor en zijn vriend een bed verderop.
Zij hadden de hele dag samengewandeld , gegeten en nu voerden zij een snurkduet op ... Als de een inademde ademde de ander uit en produceerde een geluid samen wat ver boven de 80 decibel uit kwam.

Toen ik om twee uur eindelijk in slaap gevallen was stond er iemand zich aan te kleden en zijn tas in te pakken met de gebruikelijke herrie en duurde het weer een tijd voordat ik sliep.

Gelukkig gingen er om half zes nog een paar het pand verlaten en kwam er van slapen niet echt meer veel..

De weg van Ribadeo naar Acebo was niet echt bijzonder en zonder zo'n en koffie eigenlijk een hel ....

Nouja ....
De ontmoeting met Theo en Agnes uit Brabant maakte weer een hoop goed, leuk om Nederlands te laten en gewoon elkaars humor te kunnen waarderen.

Busreisje gemaakt......

Nu ik vandaag in Ferrol ben aangekomen ben ik aan het eind van de Camino Inglese en ben met de bus naar Ribadeo gegaan om daar in te stappen op de Camino de North.
Het was eenvoudiger om een stukje de Camino Frances terug te volgen tot Melide en daar de Camino  primitieve te volgen tot ik op de North was gekomen maar ik had nog een trauma overgehouden aan de laatste 100 km vanaf Sarria in 2012.
Zo druk en opgefokt wil ik niet meer meemaken.

Dus heb ik tot nu toe ruim 104 km gewandeld en ga morgen met een frisse start beginnen op Camino de North .

Zo'n busreisje is ook gelijk een soort van rustdag wat het wandelen betreft alleen moest ik nog wel even een kleine 10 km lopen vanaf de albergue in Neda tot het busstation in Ferrol.
Gelukkig had ik het goede station gekozen en kon vanmiddag nog opweg naar Ribadeo met een tussen stop in Veveiro van ruim een uur.

Straks nog even een Albergue vinden en vanaf morgen de zee links laten liggen, dan komt alles goed.

Alleen de communicatie is nog niet zo optimaal, de Spanjaarden die Engels spreken zijn op 1 hand te tellen en mijn Spaans is net niet toereikend voor een goed gesprek.

War off the world part 3

Vanmorgen vertrokken uit Pontedeume met een mooie zonsopgang en later het zonnetje in de rug.
Beetje lastig dat ik mijn"matje"in Rotterdam bij de kapper moest achterlaten want mijn nek begint nu wel gevoelig te worden.

 Onderweg naar Neda zag ik in de haven grote geel/zwarte machines staan die mij aan "The war off the worlds " deed denken.....
They building the machines en van iedere pelgrim die ik tegenkwam verwachtte ik dat het een mutant was.

In de albergue ontmoette ik John uit Engeland en Janneke uit Bergen op Zoom die allebei diverse camino's aan elkaar aan het knopen waren.
We waren vrij vroeg en zijn in de stad maar gezellig een biertje gaan drinken.

John gaat nadat hij deze week aankomt in Santiago de Camino de North route lopen dus wellicht dat ik hem nog eens tegenkom op het pad.

Vlak voordat ik bij de albergue was passeerde ik een kerk waar het hele plein met een bloemenpad en mozaïek was versierd maar zag even niet welke kant ik op moest zonder op het kerkhof terecht te komen en vroeg het aan een Spaanse man in een deftig pak die bijna met mij mee liep tot de albergue.

Heel aardig maar dat was nu ook niet nodig.

Vamos a ya playa......

Nadat ik vanmorgen weer met de nodige problemen mijn navigatie had opgestart ging ik weer fluitend de eerste berg op.
Ik had me voorgenomen de camino te volgen en voor het grootste gedeelte lukte dat zelfs !!!!!
De eerste stop was nog in Betanzos, zo'n 200 meter van de albergue waar ik de nacht had doorgebracht. Wat trouwens een mooie en schone herberg was en ook nog niet zo heel druk.
Ik ben zelfs niet uit mijn slaap gehouden door snurkers of andere geluidruchtige activiteiten.

Alleen had ik nogal last van phpd , oftewel pijntje hier pijntje daar, met overal krampjes.
Dat gaat nog wel een keer over hoop ik als ik weer een tijdje langer onderweg ben.

Het voordeel van het volgen van de camino is dat de route vaker langs een bar komt zodat ik mijn cafeïnegebrek kan aanvullen en wat kan eten.
De weg ging vandaag van Betanzos via Minos naar Pontedeum.
Regelmatig had ik uitzicht op Ria de Betanzes, geen mooie signorita maar een zee arm met mooie stranden. Alleen was het niet zo zonnig en waren er weinig mensen op het strand.
Omdat ik het strand volgde in Minos raakte ik de camino weer kwijt en liep uiteindelijk langs een half bewoond en uitgestrekte soort van Vinex wijk.
Niet echt leuk maar het was waarschijnlijk de kortste weg volgens mijn navigatievriend.

Na een km of 8 ben ik aangekomen in een albergue in Pontedeume.

Foto's plaatsen lukt zoals gewoonlijk weer niet en die plaats ik maar weer op Facebook

weinig tegenliggers gezien.....

Vanmorgen na het ontbijt tikte ik de volgende bestemming in en ging op pad naar Betanzos, zo'n 25 km verderop of eigenlijk terug op de Camino Inglesia .
Afgelopen nacht heb ik de nacht doorgebracht in albergue de Bruma, een kleine herberg met stapelbedden en lag ik op het bovenste bed.
Of ik nog niet genoeg geklommen had die dag!!
Op het bovenste bed naast mij lag een Spanjaard die midden in de nacht een nachtmerrie had en het leek wel dat hij de grootste ruzie met z'n vrouw had.
Gelukkig schreeuwde hij niet zachtjes in z'n slaap en was ik niet de enige die rechtop in bed zat.
Later toen ik weer bijna in slaap was gevallen was hij de ruzie aan het bijleggen en sprak hij gepassioneerd maar nog steeds op bulderniveau.

Dus .... Ik versta steeds beter Spaans alleen weet ik niet wat het betekend.


Vanmorgen bleek als snel dat mijn navigatie en de route van de Camino niet helemaal overeen kwamen en kwam ik geen pelgrims tegen op mijn pad tot de laatste 8 km of zo.
Wel Spaanse mensen die mij op weg naar Santiago wilde helpen maar dat was niet de bedoeling natuurlijk.
Ik liep op een gegeven moment door cafeïnegebrek een beetje te zwalken en heb mijn navigatie ingesteld op koffie en zat dus ineens in een bar met aardige Spanjaarden die mij alweer op weg wilden helpen naar Santiago. En paar km  oor Bezanzos kwam ik een signora tegen die liep te genieten van een heerlijke sinaasappel en zij bood mij een stuk aan.
Nou en dat lustte ik wel natuurlijk en zij let mij niet eerder gaan voordat ik nog een sinaasappel en een banaan in mijn tas had gestopt.


Zo zie je maar weer ...een vliegende kraai vangt altijd wat...

Zit nog even in de gewenningsfase

Vanmorgen tijdens het ontbijt moest ik nog even zoeken welke kant ik op moest en de hospita heeft mij even geholpen hiermee
Gisteren  nadat ik gegeten had ben ik maar gaan slapen want ik was door slaapgebrek weer flink afgeknoedeld.
Hotel AirPort was voor een goede nachtrust niet de best plaats gebleken.
Uiteindelijk was ik niet verder gekomen dan 16 km van Santiago

Vandaag kon ik moeilijk wegkomen doordat de navigatie op mijn telefoon niet werkte.
Ben zelfs teruggelopen naar de refuge omdat dat het startpunt was en de telefoon niet mijn huidige plek kon traceren. Kortom ......het schoot niet echt op zo.
Gelukkig had ik nog een plan B.... M'n iPad en die deed het wel.
Ben nu in Brumo aangekomen na een fiks aantal stijgers gevolgd door hetzelfde aantal dalers.
Het is hier dus best wel ongelijk.

Onderweg ben ik uiteraard veel "normale"pelgrims tegengekomen waarvan een aantal het vreemd vonden dat ik de verkeerde kant op ging.

Wel leuk om toch nog een beetje aanspraak te hebben.
Vanmiddag kwam ik eindelijk bij een café waar ik wat kon eten en een bakkie kon doen.
Het was er erg druk met een groep van 65 vrouwen uit Valencia die op hun manier de camino lopen en daar met een gigantische bus werden opgehaald om naar hun hotel te gaan. Luxe hoor ...
Zij droegen allen een aardewerken schelp en hingen er ook maar een om mijn nek dus ik ben nu ook lid van de club.
Toen ik eindelijk bij de refuge in Brumo kwam was er al een plek gereserveerd door de hospita uit Sigueira en dat kwam als een verrassing voor mij.
Had dat vanmorgen niet echt begrepen dat ze zou bellen voor mij.
Maar mijn Spaans wordt met de dag beter. 😜

Morgen eens kijken wat de dag voor mij in petto heeft.

Slecht nachie ......

Gisteren of eigenlijk vannacht was ik om half 1 op het vliegveld van Santiago geland en dat is natuurlijk een rare tijd.
Snap ook wel dat deze vlucht niet populair is en eigenlijk alleen gevlogen wordt om het vliegtuig terug te brengen naar Spanje en dat de piloot met zijn wentelteefjes ook wel weer  naar huis willen.


Nadat ik mijn rugzak van de band geplukt had stond ik even buiten een luchtje te scheppen en een beetje rook te maken sprak ik een Nederlandse pelgrim die ook even niet wist wat we nu moesten.
Te laat voor een hotel en te vroeg voor de bus, want wat moet je doen in Santiago midden in de nacht als je geen slaapplaats hebt?

Dus hebben we maar ingecheckt bij hotel Airport , alleen slaapt het voor geen meter op die harde banken.
Vanmorgen met de bus naar het centrum van Santiago gegaan en langs de kathedraal naar het pelgrims buro voor een stempel.
Ik had een beetje het gevoel dat ik op de  via Gladiola liep op vrijdag terwijl ik de andere drie dagen niet had meegelopen ....niks aan zo.

Naar het schijnt zit ik op de Camino Inglesia en ben aangeland in Siqueiro in een herberg voor mij alleen.

Ridder te voet.....

Gisteren had ik mijn laatste werkdag en heb voorlopig afscheid genomen op en van mijn werk.
Vandaag de laatste dingetjes gedaan thuis, voer gehaald voor de vissen oor een maand of vier want die jongens lusten wel wat met z'n allen.
Nog even langs de Etos voor tandpasta en zo want stel dat het in Spanje uitverkocht is ......
Oftewel het was een chaotisch dagje met toch wel enige spanning.
En .....ik liep al een tijdje met de gedachte om mijn auto weg te doen omdat hij anders maar op straat staat weg te kwijnen.
Dus dat is vanmorgen nog even geregeld en ben ik ridder te voet.

Dag ik moet vliegen .

En nu ben ik gevlogen.....

Wij vlogen met 32 man in een Airbus 380 en ik kreeg het verzoek om de op de stoel bij de vleugel te gaan zitten ivm het neutraliteitsmoment van het vliegtuig .
En om te bestuderen hoe ik eventueel de deur moest openen en naar buiten gooien.
We zijn gelukkig heelhuids geland met volgens mij de meeste onderdelen nog aan boord.
Bij het taxiën op Schiphol hoorde ik een herrie uit het ruim komen , het leek wel of er iemand het toestel met een botte ijzerzaag wilde doorzagen.

Bij aankomst ingecheckt in hotel AirPort waar ik op de toch wel harde bankjes slecht geslapen heb, maar dat mag de pret niet drukken...

En nu op weg naar de kust nadat ik vanmorgen mijn eerste stempel gehaald heb bij het pelgrimsburo.....

Nog een kleinigheidje ...

Voordat ik dinsdagavond naar Santiago vlieg zal ik toch nog even mijn tas moeten pakken en dat is nooit echt eenvoudig.
Op diverse sites en FB pagina's zijn handige tips te vinden over het weglaten van spullen waarvan je denkt dat ze echt mee moeten.
Eigenlijk is het simpel.....bijna niets is onderweg niet te koop en alles wat je thuislaat hoef je niet mee te sjouwen.

Toen ik in 2012 in Hoek van Holland de deur uitstapte had ik het gevoel dat ik een half varken op mijn rug had hangen, maar bij aankomst in Santiago was het gevoelsmatig nog maar een biggetje.

Vandaag was het een dag van afscheid nemen en heb ik met mijn familie gezellig gebruncht in het huis waar mijn moeder verblijft.
Uiteraard was dat gezellig en na afloop emotioneel om afscheid van mijn moeder te moeten nemen.
Tenslotte is zij al op de ver gevorderde leeftijd van 87 en een mensje van alle dag.

Nu rest mij nog een laatste werkdag en het definitief inpakken van mijn "half varken".

Geduld is een schone zaak.

Nog een kleine drie weken en mijn wandeling vanuit Santiago de Compostella naar Rome gaat eindelijk beginnen.
Het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd om zo ver te komen en 31 Mei vlieg ik dus naar Santiago.

Dus uitstel is uiteindelijk geen afstel.

Enige tijd geleden kon ik een ticket boeken voor een directe vlucht naar Santiago en toevallig op de datum die ik gepland had, dus het heeft zo moeten zijn.
De meeste vluchten gaan via Barcelona of Madrid en zijn daardoor vaak drie maal zo duur en ook nog met lange wachttijden aldaar.
Mijn broer was zo attent om mij op deze vlucht te wijzen en ik ben hem hier uiteraard zeer erkentelijk voor.
Dit jaar (en eigenlijk ook het afgelopen jaar) stond het wandelen bij mij een beetje op een laag pitje.
De teller stond eind April op slechts 80 km en dat is natuurlijk niet al te veel, dus besloot ik om in April mee te doen met de "Kennedymars"  van Ridderkerk-Dordrecht-Ridderkerk van de Rotterdamse Wandel Vereniging.
Hiermee stond de teller ineens op 160 km en was ik redelijk afgeknoedeld bij de finish aangekomen in bezit van een oorkonde en drie blaren.
Bij de vorige edities van deze tocht mocht ik altijd in de achterhoede finishen met andere wandelaars die het moeilijk hadden en enige ondersteuning konden gebruiken maar deze keer waren de rollen duidelijk omgedraaid en moest ik over de streep getrokken worden. (Nogmaals bedankt Carla).

Dus .... Met de conditie is niks mis mee en ik ga gewoon in Spanje iedere dag trainen voor de volgende dag.